Kibrit çöpleri insanlara,
kibrit qutusu ise
yaşadığımız cemiyyete
benzeyir. Ele çöpler var
ki, bir meqsed üçün
yanır. Kimisi siqaret
yandırır, kimisi ocaq,
kimisi de boş yere
yanıb gedir. Özü ile
birlikde böyük bir evi,
böyük bir meşeni
yandıranlar olur. Ancaq
qutuya baxanda hamısı
eyni görünür. Bezileri o
qeder nazikdirler ki,
sanki heç
yanmayacaqlar. Ancaq
en yaxşı yananlar da
onlardır. Bezileri ise o
qeder qalındırlar ki,
sanki yeri-göyü
yandıracaqlar. Ancaq
özlerini de yandıra
bilmirler. Bezileri de
eyri-üyrü olsalar da,
işde düzdürler. Bezi
insanlar qalın çöpler
kimi ümidleri puça
çıxarırlar. Ve çox
keçmemiş mehv olub
gedirler.Bezileri ise bir
lampanın fitilini
yanırırlar. Özleri
getseler de, işıqları
qalır. Elsiz-ayaqsız,
şikest insanlar ise eyri
çöpleri xatırladırlar.
Onların qiymeti
formalarında yox,
mezmunlarındadır.
Qutu ise yaşadığımız
cemiyyetdir. Yaş
qutudakı kibritleri ne
qeder yandırmaq
isteseniz yanmayacaq...
Bezi çöpler ise ters
tebietli insanlar
kimidirler. Bütün çöpler
bir terefe baxsalar da,
onlar ters terefe
baxırlar. Qutu aşılanda
da ilk göze deyen onlar
olurlar. Bir de bir-birine
yapışan çöpler var,
onlardan biri yanan
kimi ister-istemez o
birini de yandırır. Ancaq
en dehşetlisi ise özleri
ile qutularını da
yandırırlar. Bunlar
yaşadıqları cemiyyeti
mehv edenlerdir...
