Eger bilmediklerim ayağımın altında olsaydı, başım göyün en yüksek qatına deyer idi

Günah işlemeyi zillet; günahı terk etmeyi mürüvvet gördüm ve bildim.

Qorxaram bu keslerden ki, zennle danışarlar ve onunla emel ederler.

Qulların bir-birlerine qarşı işledikleri günahlar, özleri üçün bir zülmden ibaretdir.

Bir kimsenin elmi, özünü Allahu tealanın qadağanlarından mehrum etmirse, o kimse böyük tehlükededir.

Dinin alver qisimini bilmeyen, haram loxmadan xilas ola bilmez ve ibadetlerin savabını tapa bilmez.

Zehmetleri boşa geder ve ezaba tutular ve çox peşman olar.

Bilmediklerimi ayaqlarımın altına alsaydım başım göye deyer idi.

Eshabı kiramdan bize gelen, bildirilen her şeyin başımızın üstünde yeri vardır.

Din elminde danışan kimse, Allahu tealanın özüne: Menim dinimde sen nece fetva verdin, nece söz söyledin? sualını soruşmayacağını zenn edirse, özüne ve dinine zeiflik etmiş olar.

Allahu teala, özüne şükr adını vermişdir. Çünki Allahu teala, yaxşılığı mükafatlandırar. O, merhemet edenlerin en merhemetlisidir.

Bir kimse fiqh bilmez, fiqhin qiymetini ve fiqh alimlerinin deyerini bilmezse, bele alimlerle oturmaq [kitablarını oxumaq, fiqh öyrenmek] özüne ağır gelir.

Allahu teala bize, insanların mömin olanlarını sevmemizi, onlara qarşı hörmet beslememizi ve esla incidici olmamamızı, üreklerinde ne saxladıqlarını bilmeyeceyimizi, hereketlerimizi buna göre nizamlamamızı emr etmişdir.

İnsan, her şeye şefa veren tek varlığın Allahu teala olduğuna inanar; bununla birlikde derdine derman olması üçün derman istifade eder. Çünki derman bir sebebdir. Şefasını verecek olan ise Allahu tealadır.

Mömin, Allahu tealanın özünü davamlı nezaret etdiyini biler. Kimsenin olmadığı bir yerde ve ya her kesin yanında olsun, mütleq Allahu tealanın onu nezaret etdiyine inanar.
Krallar ve sözde böyük adamlar ise, ne gizli ve ne de açıq bir yerde her hansı bir adamı nezaret ede bilmezler.

Mömin, Allahu tealadan qorxduğu qeder heç bir şeyden qorxmaz.

[1] 2 >>