Esla var olmayacağını, reallaşmayacağını bilerek bir nağıla inanmaq ne fayda verer insana?
O nağılda itmek, sonunda ağılı itirmek demek deyilmi?
Heç bir zaman gelmeyeceyini bile-bile gedeni gözlemek niye?
Geden getdiyi yerden memnunsa ve dönmek üçün de bir sey serf etmirse ya da döne bilmeyeceyi bir yere getmişse; dönmesi üçün dualar etmek. dua israfı olmazmı, bedbext etmezmi adamı?
Ya da insanlığın qebul etdiyi bir ‘gerçeyin' eksine sığınmaq, onu dilemek hara aparar bizi?
Qebul etmenin verdiyi hezzi vere bilermi dilekler, ipe sapa gelmez xülyalar?
Nümuneler çoxaldıla biler; azaldıla biler ya da deyişdirile biler. Neticelerinde bir deyişiklik olmayacaq. Gerçek, her vaxt üçün çılpaqlığıyla qarşımıza çıxacaq ve qarşısında sonunda göreceyik acı olanı…
Yaxşı amma niye aldadırıq özümüzü bele?
Niye ümid edirik dayanmadan? Deyişeceyini düşünürük heqiqetin, deyişeceyini ferz edirik heyatın…
Niye gedenin geri geleceyini, olmayanın var olacağını, düşenin qalxacağını, azalanın çoxalacağını ümid edirik?
Çünki "bu" yaşadır bizi.
Heyata tutunmamızı temin edir.
Keçmişi temizlememiz de yene o ümid sayesinde olur. Onun sayesinde daha yaxşı hiss edirik özümüzü, o qeder acı gerçek arasında…
Yeni bir güne oyandığımızda, nefes alışımızı o ümid qiymetli edir.
Daha yaxşı insanlar oluruq belke de ümidlerimiz sayesinde....
Uşaqlarımıza yaşana biler bir heyat buraxmağa çalışırıq…
Yaşamağa, dinlemeye, gülmeye cehd gösteririk…
Nefes alırıq onunla… Ümid edin: elinizden geldiyince ümidlendirin insanlığı…
