Bu menem, ezab çeken ve ezab veren. Eslinde sene yazmayacaqdım. Meni yazmağa vadar edense senli xeyallar, senli günler, yuxusuz geceler, birge getdiyimiz yollar,hesretin, bir sözle, sen özünsen! Düzü, özün yox, menim sevdiyim "sen". Yeqin ki, xoşbextsen. Eks halda, meni yada salardın. Eşqde qürur olmur, olsaydı, yeqin sene yazmazdım. İndi senden tam aralı bir dünyadayam. Amma bu dünyada seni xatırladan xatirelerle baş-başayam. Sevgin olmasa da, sevgim seni yada salır.Sevgimizi asanlıqla yere vurdun,daha doğrusu sevgimi..Çünki onu en zerif hisslerimle men yaratmışdın. Xeyalın ve xatirelerin meni senden çox sevdi. Onlar hele de menimledirler.
Yadındadırsa sene ilk mektubumda hisslerimden yazmişdim.her sözde heyacan hiss olunurdu.Bunu da heyacanla yazıram,ferq ise birdir ,birinci mektubumu sevgiyle bunu ise nifretle yazıram.Sonunda da mene ezab vermeyi unutmadın.Elvida sözün üreyime yara vurdu,xeyallarınsa o yaraya her an duz tökür.Vaxt,zaman her yaraya dermandır,belkede amma mence bu yara sağalmaz yaradır.Düşünme ki, senin üçün darıxıram,eslinde darıxdığım sen, indiki sen deyilsen...
Ne ise... Xoşbext ol! Eger buna layiqsense. Eger bacaracaqsansa...
Bir vaxt adın başıma tac,qelbim qelbine möhtac idi...
Düşünürdüm qelbimde qelbine mehebbet böyütmüşem...
Bir vaxt senden doymurdum,hisslerim her an ac idi...
İndise, adına da,sevgine de nifret böyütmüşem...
