Onu itiren heç neyin sahibidir, Onu tapan her şeye malikdir...
Geceler tertemiz qara örtüyü ile bütün varlığı “örtdüyü” bir vaxtda bezi qaranlıq ruhlu insanlar tenhalığa qapılırlar. Halbuki en qaranlıq vaxtlarda, en tenha yerlerde, en kimsesiz çöllerde bele, O, bizimle birlikdedir. O, qeriblerin dostu, kimsesizlerin kimsesi, çaresizlerin çaresidir. O, özünü sevenleri esla tek qoymaz.
Qelbi sınıq olanların derdine derman gönderen, menevi sıxıntılarla qıvrılanların ruhlarını şenlendiren Odur. İstiqametini Ona çeviren, yalnız Onun qapısını döyen, yalnız ve yalnız Ona yalvaran muradına çatmışdır. Vicdanlarında Onu tanıyanların bilib-öyrenecekleri heç ne qalmamışdır. Onu tanıyanların ruhlarında depressiyaya, tenhalıq sindromuna yer yoxdur. Onu tanımayanlar ise cansız beden kimidirler. Ona inananların varlığı bütövlükde şeffaflaşır, onların eşya ve hadiselere qarşı duyğuları saflaşır. Bu saf duyğu ve düşünceler onları Ona yaxınlaşdırır. Ona yalvarmağı bacaranlar, bu yalvarışları heyatlarında düstura çevirenler dünyanın en bextever insanlarıdır.
Seadete geden yolun Onu tanımaqdan keçdiyini bil ve özünü tenha hiss edende bütün menliyinle Ona yönel, qelbinin qapılarını Ona aç, kiçik-böyük bütün derdlerine dermanı Ondan iste, arzu-dileklerini Ona bildir. Acı ve iztirablarının sakitleşdiyini, ruhunun hüzura qovuşduğunu yalnız onda hiss edeceksen.
Belke, sen Onu gözlerinle göre, qulaqlarınla eşide bilmeyeceksen. Ancaq O öz varlığını her an, her deqiqe sene hiss etdirecek, sene yaxın olduğunu ruhuna daddıracaq.
Gecenin en qaranlıq vaxtında isti yatağından qalx, ellerini aç ve Ona yalvar, bütün varlığınla Onun hüzuruna çıx, qelbindeki sirleri bir-bir Ona aç, derdine derman dile, Onun hüzurunda inle, göz yaşlarında boğul. Ruhunun oyandığını, könül dünyana doğru qapıların açıldığını göreceksen. Seher yuxudan qalxanda özünü havada hiss edeceksen, buludların üstü ile uçacaqsan. Yüngülleşeceksen. Özünü cennet yamaclarında gezirmiş kimi rahat ve hüzurlu hiss edeceksen. Bu yaşam

[1] 2 >>