Cemaet eqidesinde, hedis kitablarında remazanül-mübarek ayı baresinde tühef*[1] bir şey vardır.

Bu ay xudavendi-tebareke ve tealanın rehmet ayı olduğundan, insanları günah ve cinayetlere uyduran şeytan, bu otuz günü qırılmaz zencirlere çekilib elden-ayaqdan, kenar, insan üzü görmeyen, temeddün sesi eşitmeyen bir qeyri-melum cezireye buraxılıb ta orucluq bayramınadek ona oradan çıxmağa imkan vermezler.

Şeytan orada qalar da ellerini bir-birine sürterek müselmanların bu bir ay içinde tehzibi-exlaq etmelerine ve bu ibadet ayının terbiyebexş neticelerine qibteler eder, heyifler deyer.

Heçe vaxt idi ki, men bu fikre alude olub mehbesi-şeytan olan o vadiyi-qeyiri-zizer (münbit olmayan sehra-P.G olan cezireni axtarıb bilmek fikrinde idim.

Bütün coğrafiya kitablarını axtardım, bütün seyyahların eserlerini teftiş etdim, tarix sehifelerini vuruşdurdum, axırı yene de meyus oldum – şeytanın bağlandığı yeri tapa bilmedim.

Amma şeytan bağlanan yer var, burası doğrudur. Buna şekk ede bilmezdim. Çünku efradi-islamın (müselmanların-P.G bütün de olmasa, qismi-ezimi (böyük qismi-P.G buna etiqad etmişdir. Yeqin ki, bunun esli vardır.

Özüm tedqiqat fikrine düşdüm. Zol*[2] teqlid edib, müdam özgelerin melumatı ile dolanmaq olmaz ki, a!.. İnsan özü de gerek axtarsın!..

“Axtaran tapar” heqiqetine ümid bağlayıb axtarmağa başladım.

Ne xeyal ediyorsunuz? Axtarmağım boşa çıxdımı? Xeyr! İki il tecrübeden sonra şeytanın bağlı olduğu yeri tapdım ve artıq şekkim de qalmayıb ki, sehv etmiş olam...

Şeytanın ramazan ayında mehbus olduğu yer Bakı imiş!.. . Teeccübmü ediyorsunuz? İnanmağınız gelmiyormu?! İnanınız!.. . Sübutmu istiyorsunuz?!.

İşde sübut...

İki il tecrübemde men gördüm ki, orucluq düşeli müselmanlar daha da bedexlaq oluyorlar. Bir çox biri-biri ile edaveti olanlar özlerini saxlayıb-saxlayıb ancaq orucluqda küçelere part-part salırlar. Orucluq ayında axundların, vaizlerin, menberlerde behişt vedleri ile, cehennem tehdidlerine heç kes qulaq

[1] 2 >>