Menim sevgim tükenmezdir. O qeder böyükdür ki, dünyalara bele sığmaz. İnsanın özünü bele hiss etdiyi anlar olur. Olmaması mence mümkün deyil. Bezen ele aŞiq olursan ki, gözün dünyanı görmür. Gezirsen amma yer ayaqlarının altında yox olur ve sen sanki qanadlanıb uçursan. Bele anlar her insanın heyatında olur. Xeyalında olsa bele bunu canlandırır ve bunun bir gün gerçeye çevrilmesine inanırsan.


Men heç vaxt aŞiq olmaram, sevmerem deyir ve sevileceyini bele düŞünmür. Amma nece deyerler, qorxduğu baŞına gelir. Özü de aŞiq olur, sevir ve qarŞısındakıdan da eynisini teleb edir. Vay o günden ki, sevgi tekterefli olsun. Elbetde, bu zaman onun ne hissler keçirdiyi artıq özü özlüyünden melumdur. O insan düŞüner ki bir daha ne sevecek ve sevilecek. Belke de artıq sevmekden ve sevilmekden qorxar. Bir müddet her Şeyden çekine biler. Amma gözlerini açıb yumana qeder qarŞısına ele bir sevgi çıxar ki, onun bu fikirlerini alt üst eder.


Bezen illerle yaŞanmıŞ sevgi bir anda biter. Gözlerini açıb yumana qeder o heyatından geder. Sanki heç vaxt heyatında olmayıb. Bezen bu ayrılıq hemin insana o qeder tesir edir ki, o hetta intihara bele el atar ve eder de. Amma bu heyatı sene veren bu emaneti bacardığın qeder qorumağı sene tapŞırıb. Bunu etmeye deyer mi? Bununla sen hem günah qazanırsan, hem de yaŞaya bileceyin ömürden özünü mehrum edirsen. Belke bundan sonra yaŞayacağın sevgi sene her Şeyi unutduracaq. Bu an sen o sehifeni vereqleyib baŞqasını açacaqsan ve bu sevgin evvelkinden de güclü olacaq. Her Şeyin en yaxŞısını fikirleŞmek lazımdır.


Düzdür deyirler, esl sevgi efsanelerde, dastanlarda olur. Bununla bir baxımdan razılaŞmaq olur. Çünkü heyatda möhkem bağlarla bağlı sevgi çox azdır. Bilirsiniz niye? Çünkü bizim yaŞadığımız heyat gerçekdir. Amma dastanlar ve efsaneler bir növ heyatdan alınsa da, sanki onlar nağıla çevrilmiŞ olur.


Bezen düŞüncelere dalırsan, o insanı axtarırsan, amma tapa bilmirsen ve qefleten qarŞına çıxır. Ve...


Ey sevgililier,

[1] 2 >>