Qaranquşun biri, bir adama aşiq olmuş. Pencerenin önüne qonmuş, bütün cesaretini yığmış, tüklerini qabartmış, sonra kiçik sevimli dimdiyiyle şüşeye vurmuş. Tıq..... Tıq. .....Tıq....

Adam şüşeye baxmış. Amma içeride öz işleriyle meşğul olurmuş.. Meşğulmuş! Kimmiş onu işinden saxlayan? Kiçik bir qaranquş!

Heyecanlı qaranquş, telaşını basdırmağa çalışaraq, derin bir nefes almış dimdiyini açmış, sözler tökülmeye başlamış. Ey adam! Men seni sevirem. Sebebini soruşma. Uzun zamandır seni izleyirem. Bu gün cesaret tapdım danışmağa. Xahiş edirem pencereni aç ve meni içeri al. Birlikde yaşayaq.

Adam birden parlamış: Yox daha neler? Dayandıq yerde sen de haradan çıxdın indi? Olmaz, götüre bilmerem, demiş. Sebebi de:

Sen bir quşsan! Heç quş, insana aşiq olarmı?

Qaranquş peşman olmuş. Başını önüne eymiş. Amma ruhdan düşmemiş, bir müddet sonra tekrar pencereye gelmiş, gülümseyerek bir defe daha şansını sınamış: Adam, adam! Haydı aç artıq bu pencereni. Al meni içeri! Men sene dost olaram. Heç canını sıxmaram!

Adam qerarlı, adam israrlı: Yox ,yox men seni içeri götüre bilmerem demiş. Bir az da kobuduymuş, sözü qısa kesmiş. İşim gücüm var, get başımdan. Aradan bir zaman keçmiş, qaranquş son defe adamın penceresine gelmiş: Bax soyuqlar da başladı, üşüyürem çölde. Aç bu pencereni al meni içeri. Yoxsa, isti yerlere köç etmek mecburiyyetinde qalaram. Çünki men ancaq istide yaşayaram. Peşman olmazsan, seni eylendirerem..

Birlikde yemek yeyerik, bax hem de sen de teksen' tekliyini paylaşaram, demiş. BEZİLERİ GERÇEKLERİ EŞİTMEYİ SEVMEZMİŞ! Adam bu teklik meselesine incimiş. Çox bir esebileşmiş: Men tekliyimden memnunum, demiş. Quşdan onu rahat buraxmasını istemiş. Dümdüz qovmuş.

Qaranquş , son sınağından da müveffeqiyyetsizlikle çıxınca, başını önüne eymiş, çekib getmiş. Yene aradan zaman keçmiş. Adam, evvel düşünmüş, sonra öz-özüne etiraf etmiş: Hay menim ağılsız başım; demiş. Ne qeder axmaqlıq etdim! Gözlenilmez bir anda qarşıma çıxan bir dostluq

[1] 2 >>