Ağır bir roman idi yoxluğun.
Yavaş-yavaş öyreşmişdi ruhum…
Vaxt erken idi, çox idi. Keçmek bilmirdi zaman…
İztirab müzeffer edasıyla dolanırdı içimde.
Üzerinde dayandığım torpaq bele qana doymuşdu...
Bir tek köhnelmiş gözyaşılarımın yaş izleri qalmışdı üzümde.
Gözümde zülmet üstüne zülmet…
Heyat ise menasız herflerin ağrılı menalarla görüşdüyü cümlelerle dolu idi.
Hemişe pis sesler, insafsız pıçıltılar gelirdi qulağıma.
Ne vaxt qalxsam yerimden, seni axtarsam, itirdim.
Tellere, tikanlara ilişirdi ruhum.
Bedenim qırğılara yem olurdu.
Bilerek ve gederek azalırdım.
Gederek daha çox isteyirdim ölümü.
Her gün eyni dua içinde tükenib bitirdim.
Geri dönülmez bir yoxluğa teslim olduğum bir qaranlıq andı seni gördüyüm.
Tanış olmayan hisslerle terlemişdi ruhum.
Sonra güneş doğulmuşdu qerbden, her şey rengine qovuşmuşdu.
Men sene qovuşmamışdım.
Bütün çirkin rengler silinmişdi gözümden, xatirelerimden ağrıdan xatireler getmişdi bir anda.
Ve ellerime toxundun o an.
Qanayan, yaralı ve keçmişin çirkli izlerini saxlayan ellerime…
Üzüme baxıb, bizden evvel yazılmış qederime ağladın ve oxumağa başladın geleceyi gözlerimde.
Anladım ve susdum cümlelerinin bitmesini.
Her sözünde çoxaldı xoşbextliyim, her sesinde bir addım yükseldim göye.
Dünyanın en gözel lefzini eşidene qeder çıxışım erşe doğru ve
"Seni sevirem" dediyin an yıxıldı menliyim, qürurum yox oldu.
Alaşağı düşdüm yerin sene en yaxın üzüne.
Buraxdım ellerine qederimi ve ellerine sarıldım ümidle.
"Meni buraxma" deye yalvardım içimde.
Eşitmiş kimi baxdın üzüme, öpdün gözlerimden.
O an ağladım ilk defe.
Sanki quruyan göz menbelerim yaşıllaşdı, üreyimde cüceren ümidlerle birlikde.
O an ilk defe xoşbextlikden ağladım.
Her damlasında "seni sevirem" deye qışqırdım.
Süzüldüm üzümden sessizce, düşdüm üreyine.
"Seni sevirem" deye deye…
