Finnin limonad oğurluqları başladı. “I emeliyyatı” düz bir hefte sürdü. 8-ci gün hiss etdik ki, dükançı bizim oğurluğumuzdan duyuq düşüb, çünki limonad qutularını içeri daşımışdı.

Aradan bir neçe hefte ötdü. Zaur xestelenmişdi, ona göre de küçelerde tekbaşıma dolaşırdım. Qızmar avqust ayı idi, berk susuzlamışdım. Cibimde 25 qepik vardı- bir şüşe limonad almağa bes edirdi. Hemişe qarşısından limonad oğurlayıb qaçdığımız dükana girdim, pul verib almaq isteyecekdim bu defe. Amma heyhat! Mağaza bomboş idi- içeride heç kim yoxdu. İreliye gedib bir neçe defe seslendim. Hay veren olmadı. Fikrimden çöle çıxıb dükançını gözlemek keçdi, amma kassanın açarını üstünde görünce yerimde mıxlandım. Zaur o dövrün meşhur oğrularından, qızılbarmaq leqebli cibgirlerinden çox danışmışdı ve Men de bezen xeyallarımda özümü o “efsanevi qehremanlarla” bir cergede görürdüm. O an da ne etsem de, üreyimdeki şeytanı qova bilmedim, heyecanla açarı burub kassanı açdım. Bu vaxt çölden ses geldiyini eşitdim. Ese-ese elimi uzadıb kassadan telemteleshik bir kağız pul çıxartdım ve baxmadan maykamın içine soxdum. Başımı çevirib qapıya baxanda üreyim düşdü- dükançı qapının ağzında idi ve süretle mene teref gelirdi. Qaçmaq istesem de teleye düşmüşdüm. Meni tutdu ve “tez ol, kassadan ne oğurlamısan düş bura” deye bağırdı. Men dartınır, heç ne oğurlamamışam deye and içirdim. O da yaxamdan sürüyüb meni çöle çıxartdı, başqa bir kişiye qollarımı tutdurub, özü 2 elle üstümü axtarmağa başladı. Bilmirem, o gün en şanssız günüm idi, yoxsa en şanslı, amma onu bilirem, dayday üstümdeki pulu tapa bilmedi. Ses-küye çoxlu adamlar yığışıb gelmişdi ve aralarında bir nefer zehlemgetmiş, her defe tutub çırpdığım qonşu mehleden bir uşaq da vardı. Hemin satqın bizim evimizi tanıdığını dükançıya söyledi, ve birlikde bizim binaya doğru getmeye başladıq. Yolboyu üreyimde yalvarırdım ki, atam evde olmasın. Çünki atam oğurluq etdiyimi öyrenseydi başımı küt bıçaqla keserdi. Yaxşı ki, mehlemize çatanda qonşu kişiler meni

<< 1 [2] 3 4 >>