1988-ci ildi.

10 yaşındaydım. Tay-tuşlarımdan çox çevik, güclü ve dalaşqan idim. Neinki öz yaşıdlarımla, hetta özümden bir neçe yaş böyük oğlanlarla da savaşar, ağız-burunlarını partladar, evlerine al-qan içinde göndererdim. O qeder dalaşqan idim ki, her gün evimize deste-deste şikayetçiler- qurbanlarımın anaları, bibileri, xalaları gelerdi. Atam respublika miqyasında tanınan alim idi, amma yaşadığımız Yasamalın etraf mehellerinde hamı onu menim adımla- Hemidin atası kimi tanıyırdı. Dalaşqanlığıma göre Anam her gün meni danlayırdı, qulağımı çekirdi, oxlovla döyürdü, amma xeyri yox idi. Ele evde danlanmağımın hayfını mehleye düşen kimi zehlem geden ilk oğlandan çıxırdım. Odur ki, bütün mehellenin uşaqları menimle dostluq etmeye çalışırdılar. En yaxın dostumsa sinif yoldaşım Zaur idi.

Zaur imkanlı ailenin uşağıydı ve Men ona mektebde cangüden kimi lazım idim. Burnunu her yere soxurdu, bütün siniflerin qızlarına sataşırdı, dava düşende ise Menim arxamda gizlenirdi...

... Mekteb qurtarıb, yay tetili başlamışdı, Zaur ve men avara-avara küçeleri dolaşırdıq. Susuzlamışdıq , üreyimiz yanırdı. O zamanlar indiki kimi her addımbaşı olmayan mağazalardan birinin qabağından keçende çölde qutu ile qoyulmuş limonadları gördük. Men ciblerimi eşeleyib qepik axtarmağa başladım, Zaur ise qolumu çimdikledi:

- Hemid, pulu neyleyirsen? Görmürsen, satıcı içeridedir, çölden xeberi yoxdur?

- He, nolsun?

- Sen dur burda. Men gedim yavaşca 2 butılka götürüb gelirem.

Etiraz etmek istesem de, gözümü açıb yumana qeder Zaur elinde 2 limonad yanımda hazır dayanmışdı. Var gücümüzle qaçmağa başladıq. Tengenefes halda öz mehlemize çatıb, sevimli xar tut ağacının altında oturduq ve oğurladığımız limonadı qurtum-qurtum içmeye başladıq. Zaur meni dile tuturdu ki, eslinde bu limonadları mağazaya dövlet ona göre verir ki, ehaliye paylasınlar, onlarsa pulla satır. Demeli, bizim tam haqqımız çatırdı onları götürüb içmeye. Belece, Yasamaldan çıxmış Tom Soyyer ve Huckleberry

[1] 2 3 4 >>