Her gün ömürden gedir, deyirler. Doğrudur gedir.
Her şey kimi. Saat kimi, uşaqlıq kimi, sağlamlıq kimi, genclik kimi.
Gelen heç ne yoxdur. Dünyaya gelmeyimiz bele ana betninden gedişimizle başlayır. Hetta alimler subut edibler ki, her gün neçe hüceyremiz gedir – bitir, tükenir, ölür. Ve geden heç bir şey izsiz deyil. Gedirse, demeli haradasa yığılır, harasa çatır, haradasa dayanır, harasa gelir ...ve tekrar yola davam edir. Yaşadığımız zaman su kimi damla-damla süzülür ömrümüzden. O da gedir bizim kimi.

Yolçuyuq…
Şair demiş, uzun, ince bir yoldayıq...
Yollar da gedir, insanlar da. İnsanlar da gedir, zaman da. Hami, her şey harasa axıb gedir, çıxıb gedir.
Bir gün tükeneceyini bildiyimiz ömür yaşayırıq. Bir gün harasa gedib çıxacağımızı bilmediyimiz bir yolun yolçusuyuq hamımız.
Yolçusu olduqumuz yol çox qeribedir. Döngeli, keşmekeşli, ferqli ağ-qara zolaqların izine düşüb gedirik sanki.
Yüklüyük…
Hamımızın yükü var bu yolda. Here daşıya bileceyini daşıyır. Çeke bileceyini çekir. Sürüye bileceyini sürüyür ardıyca… İnsaflılar da var – başqasının yükünün ucundan çekib kömek etmek isteyenler, insafsızlar da var – senin gücünden ve merhemetinden istifade edib öz yükünü de sene daşıdanlar.
Belece baş alıb gedirik heremiz öz yolumuzla. Heremiz öz yükümüz - derdi-serimizle… Yolun sonu müemmalıdır. Hara çıxacağımız, harada tükeneceyimiz qeybdir. Sessiz, izsiz qeyb. “Birce öldüyüm günü bilmirem” deyen bizler birce öldüyümüz günü bilsek neler olardı göresen? Ne deyişerdi heyatımızda, ne artırardıq yükümüze, ne azaldardıq yükümüzden, göresen?
Bilseydik…
Yox, lap ciddi anlamda bilseydik öleceyimizi yükümüz ne olardı? Neyi derd ederdik özümüze?
Neye sevinerdik, neye kederlenerdik?
Göresen öleceyimizin gerçekliyini lap ciyerlerimizde hiss etseydik anlamını deyişerdimi sevincle keder, xeyirle şer?
Güldüyümüze hönkür-hönkür ağlayıb, ağladığımıza – özümüze derd etdiyimize dodaqucu gülümseyib keçe bilerdik mi? Baxış bucağımız deyişerdimi heyata, insana, kainata?

[1] 2 >>