Çox qedim zamanlarda bir varlı oğlan yaşayırdı. Günlerin bir günü bu oğlan bir genc qıza möhkem aşiq olur. Bir az keçenden sonra oğlan aşiq olduğu qıza evlenmek teklifini verir. Lakin qızın bir qüsuru var idi: onun bir eli şikest idi. Buna göre qızcığaz oğlandan utanırdı ve gece-gündüz Allaha ona şefa vermesini dua edirdi. Merhemetlilerin en merhemetlisi olan Allah da onun dualarını qebul edir ve möcüze baş verir. Qızın şikest eli sağalır. Qız sevincek halda oğlana razılığını bildirir ve onlar evlenirler. Bir gün cavan cütlük mehribancasına evlerinde nahar edirdiler. Bu zaman evin qapısına bir dilençi yaxınlaşır ve ev yiyelerinden ona yardım etmelerini yalvarır. Bunu eşiden kimi, qız iki dilim çöreyi götürüb dilençiye vermek isteyir. Lakin eri ona bunu etmeye icaze vermir. Qız fikirleşir ki, eri xesislik edir ve buna göre gözleri yaşla dolur. Ele bu an eri ona bele deyir: «İki dilim çörek çox azdır, ona bir qab dolu yemek ver». Qız sevincek yemeyi dilençiye verende teeccübünden donub-qalır. Çünki hemin şexs onun birinci eri idi. Bu insan vaxtile çox varlı, adlı-sanlı adam idi, lakin o qeder xesis idi ki, sonda dilençilik etmek mecburiyyetinde qalır. Qız yemeyi verib, bikef halda oturur ve heyat yoldaşına öz acı hekayesini danışır: «Birinci erim çox xesis idi. Bir gün evde tek idim, bir dilençi geldi, men de ona bir toyuq verdim, içine de qiymetli üzüyümü qoydum. Erim eve qayıdanda bundan xeber tutdu ve qezeblenerek menden boşandı, hele üstelik, şeherden qovub elimi kesdi». Bütün buna heyretle qulaq asan oğlan dözmeyib ağlayır. Qız bunun sebebini soruşanda, oğlan bele deyir: «Üzüyü verdiyin hemin dilençi men idim. Ve mehz bu üzük vasitesile men varlandım».
