keçirmek, onun qebri üstünde ağlamaq istedim. Ancaq meni görüb qova bilerdiler.
Ne etmeli? Bir hiyle fikirleşdim. Qalxıb bu ölüler şeherinde gezişmeye başladım. Getdikce uzaqlaşırdım. Bu şeher o biri – diriler şeheri ile müqayisede nece de kiçikdir! Ancaq ölüler dirilerden nece çoxdular!
Bize - bu dünyada yaşayan, bulaqlardan su içen, sahelerin çöreyini yeyen dörd nesil üçün ne qeder hündür evler, ne qeder küçeler, ne qeder erazi lazımdır.

Ancaq ölülerin bütün nesli üçün, insanlığın bütün pillelerinden bizim günlerecen demek olar ki, heç ne lazım deyil – bir parça torpaqdan başqa! Torpaq onları qebul edir, unudulmaq onları mehv edir! Elvida!

Yeni qebirstanlığın hasarı arxasında men daha bir atılmış qebirstanlıq aşkar etdim. Burda unudulmuş ölüler toza çevrilmişdiler, xaçlar bele çürümüşdüler ve burda artıq sabah gelenleri basdıracaqdılar.

Burada itburnu ve iri tünd serv ağacları sıx bitmişdi; bu, insan ölülerinden emele gelmiş qalın, kederli bağ idi.
Men tek idim, tamamile tek. Hündür bir ağaca dırmaşdım, onun sıx ve qaranlıq budaqlarında gizlendim.

Suda batan adam direkden yapışan kimi onun gövdesinden yapışıb gözlemeye başladım.
Gece düşende, derin gece düşende men öz sığınacağımı terk edib asta, eşidilmez addımlarla ölülerle dolu torpaqda gezmeye başladım.
Uzun-uzun dolaşdım. Onu tapa bilmirdim.
Ellerimi ve gözlerimi geniş açaraq elim, ayağım, dizim, sinem, hetta başım qebirlere deye-deye irelileyirdim, amma onu tapa bilmirdim. Men kor kimi el havasına gedirdim, barmaqlarım daşlara, xaçlara, demir barmaqlıqlara, şüşe çelenglere, solmuş eklillere toxunurdu. Barmaqlarımı herflerin üzerinde gezdirerek yazıları oxuyurdum.
Nece qaranlıqdır! Nece gecedir! Men onu tapa bilmirdim!

Ay yox idi. Qaranlığa bax! Men qebirlerin arasındakı ensiz cığırla gedirdim, meni üzücü qorxu bürümüşdü. Qebirler, qebirler, qebirler! Her yer qebirdir! Sağda, solda, qarşımda, etrafımda – her yer qebirdir!
Qebir daşının üstünde oturdum, artıq irelilemeye taqetim yox

<< 1 2 [3] 4 5 >>