Men onu delicesine sevirdim. Biz niye sevirik?
Bu boyda dünyada yalnız bir neferi görmek, beyninde yalnız bir fikrin olması, üreyinde bir isteyin olması ve dilinde yalnız bir adın olması qeribe deyilmi?
Bu ad bulaqdan su sızar kimi daim üreyinin içinden dodaqlarına qalxır, sen onu dua kimi hemişe, her yerde, durmadan tekrarlayırsan, pıçıldayırsan.
Hekayemizi danışmayacağam.
Mehebbetin hemişe eyni hekayesi olur, ele o da tekrarlanır. Men onu gördüm ve sevdim.
Vessalam ve bütün il boyu onun inceliyinin, qayğısının, nevazişinin, baxışlarının, danışığının tesirinde olmuşam, ondan gelen her şeyin esiri idim, başım ele dumanlanmışdı ki, gece, yoxsa gündüz olduğunu, sağ, yoxsa ölü olduğumu, köhne dünyada, yoxsa yeni dünyada yaşadığımı derk ede bilmirdim.
Ve budur, o öldü, nece? Bilmirem ve heç vaxt bilmeyeceyem.

Yağışlı bir gün o, eve islaq geldi ve sabahı gün öskürmeye başladı. Texminen bir hefte öskürdü, sonra yatağa düşdü.
Ne baş verdi? Bunu heç vaxt bilmeyecem.
Hekimler gelirdiler, derman yazıb gedirdiler. Derman getirirdiler, hansısa qadın onları içmeye mecbur edirdi. Sevgilimin elleri qaynar, alnı isti ve nem, gözleri parlaq ve kederli idi.
Onunla danışırdım, mene cavab verirdi. Ne haqda danışırdıq? Bilmirem. Her şeyi unutmuşam. Her şeyi. Her şeyi! O, öldü, onun az qala eşidilmeyen, yüngül, son nefesini indiki kimi xatırlayıram. Xeste baxıcısı qışqırdı: “Ah!”. Ve men her şeyi anladım. Her şey bitmişdi.
Men başqa heç ne derk etmirdim.

Heç ne. Keşiş geldi ve onun haqqında danışarken “meşuqeniz” dedi. Mene ele geldi ki, o, onu tehqir etdi. Heç kim onu bele adlandırmağa cesaret ede bilmez, axı o, ölüb. Men onu qovdum. Başqa keşiş geldi, çox xeyirxah, çox mülayim idi, menimle onun baresinde danışanda ağlayırdım.
Menden defn haqqında müxtelif xırdalıqları soruşurdular. Bu haqda artıq xatırlamıram. Evezinde onun tabutunu mıxlayan çekicin sesini aydın xatırlayıram… Ah, aman Allah!
Onu basdırdılar. Gömdüler. Onu! Bu quyuya! Tanışlar, bir neçe refiqesi

[1] 2 3 ... 5 >>