Artıq yoxsan kimi bir şeyi qebul ede bilmirem, inana bilmirem ki, artıq seni göre bilmeyecem. Melek olub getdin.
Her eve döndükde gözüm seni axtarır, qaçaraq sesleyirem ki, ana men geldim. Bu gün de otağını, gezdiyin yerleri, mene layla dediyin yatağı, her gün arxamca su tökdüyün bacanı axtardım...amma Sen yox idin Anam...
Bezen öz-özüme ellerimi uzadıram göylere ki,belke elimden tutursan amma men duymuram. Öz-özüme saatlarca seninle danışıram. Sene ele ehtiyacım var ki, ele möhtac qalmışam senin ellerinin sığalına. Başımı dizlerin üste qoyub uşaqlıq edirdim, ağlıma gelen her bir söz haqda seninle danışırdım. Seninle her bir şeyimi bölüşürdüm, sirdaşımdın.. Amma bu gün o divanda
yeniden men uzanıb senle danışarken, sen yox idin
ANAM...
Her gece yoxluğunla barışmayıb ağladıqda, yoxluğunun acısını paylaşdıqda bele bir anlıq rahatlatmır üreyimi o göz yaşları.Saatlarca seni anladıram onlara. O menim Anam idi...o meni her an anlardı, qayğıma qalardı...axı o menim anam idi.
Deyirler insan dünyasını deyişerken bele ona olan sevgini duyur, Ana sen de duyursanmı sesimi? Sende bu acılarımı hiss edirsenmi? Menim üzüntülerime sen de üzülürsenmi? Eger bu heqiqeten beledirse bir defe bunu mene hiss eletdir. Yuxuma gel ve ya senle danışarken bir işare et, ne bilim ele et şekilin düşsün ve ya işıqlar sönüb-yansın... Bir şey et ana ne olar, yalvarıram...axı meni duymağın biraz içimi rahatladar, çünki sene bütün sevgimi çatdıra bilmedim.
Bütün isteklerin, arzuların yarımçıq qaldı. Seninle birge menim de bütün heyata dair arzularım öldü. Artıq heç ne yoxdu, sadece var olan etrafımdakı şekillerin, senli xatireler ve göz yaşlarım. Qebrin nurla dolsun
