enizle söhbet
Dünyadan küsürem.
İnsanlardan qaçıram.
Yene saçlarımla küleye, baxışlarımla denize qısılıram.
Nehengliyine, maviliyine vurulduqca öz köksüm de qabarır.
- Nece de isterdim senin kimi olum, deniz...ay deniz...-pıçıldayıram.
Dalğalar şahe qalxır.
Deniz qehqehe çekir:
- Mene hesedmi apardın? – eşidirem.
- Sene benzemek istedim, - deyirem.
- Menim kimi deyilsenmi? – eşidirem.
- Senden çox-çox kiçiyem, - deyirem.
- Men de kainatda bir damlayam, - eşidirem.
- Senin qeder güclü deyilem ki, - deyirem.
Dalğalar coşur.
Qehqeheler qulaqlarımı batırır.
- Men ki zeif bir külekden itirirem temkinimi?! – eşidirem.
- Gözelsen amma...- deyirem.
- Gözelliyim – maviliyimdedir...O da semanın eksidir, gözüme düşür, - eşidirem.
- Heçmi ferqimiz yoxdur? – soruşuram.
- Yoxdur...İnan ki, yoxdur...
- Men özümden qaçmaq isteyirem, eşidirsenmi? – bağırıram.
- Bes men...dustaq deyilemmi ? – pıçıldayır...
Gözlerim ayaqlarıma çırpılıb bir-birinin ardınca ölen lepelerde donub qalır.
Başa düşürem ki, onlar sahile can atan, özünden, öz dünyasından bezib qaçmaq isteyen denizin son ümidleridir, ölür...
