Gözleyerken zövq aldığımız hallar vardırmı?

Ya da neyi gözlemekden zövq alarıq?

Çox acmışken yemeyi gözlemek, zövqlüdürmü meselen?

Yemeyin geleceyinden emin bele olsaq, ağızımıza ilk loxmanı qoyana qeder keçen o deqiqeler zövqlüdürmü sizce?

Ya bir de yemeyin gelmesiyle elaqedar şübhelerimiz varsa?

Bizi heç gözletmeden inkişaf eden bir eşqi süretlice yeyib bitirme meyli göstererik…

Bezisi çox sevdiyi bir yemeye başlamadan evvel eline alar, iyleyer, toxunar. Ağızına qoyduğunda derhal udmadan evvel, dili ve damağında lezzetini hiss etmeyi seçer…

Bezisi yemeyi o qeder arzular ki, derhal medeye göndermek ister. Gönderer de…

Ancaq, yemek medeye getdikden sonra xeyaliyle ovunmaq qalar geriye…

Ne tez bitmişdir?

Bizi gözledenleri daha çox severik sanki, ya da daha çox bağlanarıq…

Gözleyerken O’na dair olan her şeyi bir defe de özümüz terefinden şerhlerik, yeni bir "O" yaradarıq çünki…

Yaratdığımız "O", mövcud olan "O"dan ferqlidir…

Daha arzulanan biridir bu yaradılan…

Daha gözel, daha ağıllı, daha aşiq olunacaq biri olar…

Gözlemek yorucu olsa da gözleyerken boş dayanmadığımız üçün, "mazoxistce" bir zövq de alarıq…

O’nun bir deqiqeleri bize iller kimi gele biler.

Aclığımız ne qeder çoxdursa, sebirsizliyimiz de o qeder çox olar.

Şübhelerimiz ve hirsliliklerimiz de…

Gözledene hem arzu duyarıq, hem de O’ndan imtina edib getmek…

Gözledenin merhemetsiz olduğu, tecrübesiz olduğu, ya da ferqinde bele olmadığı hallarda uzun davamlı aclıq, en gözel yemeyi bele xoşagelmez ede biler, hetta mede bulandıra biler.

Bezen de, doyma anını o qeder çox xeyal ederik ki, xeyalımızde doyarıq da… Qızıl qabda da gelse o xeyalını qurduğumuz yemek, istemez canımız…

Aclıq halı keçmişdir artıq…

Darıxmaqla imtina etmek arasındakı ince nizamı tutdura bilenler üçün ise, o yemek bir şenliye çevrile biler..

Gözlemek, darıxmaq, doymaq…

Bir-birini izleyen, arzularımızı besleyen deyişmez üçlük...

Acmadan doya bilmerik. Acmadan

[1] 2 >>