Qedim zamanlarda bütün duyğuların yaşadığı bir ada var imiş: Xoşbextlik, Keder, Zenginlik ve Mehebbet de daxil olmaqla bütün hamısı:
Bir gün Adanın batmaqda olduğunu duyğulara xeber vermişler ve duyğularda adadan köçmek üçün gemilerini hazırlamışlar. Deyilenlere göre Mehebbet, adada en axırıncı, qalan duyğu olub. Çünki, mümkün olan en axırıncı ana qeder gözlemek isteyib. Adanın batmağına az bir zaman qaldığı vaxt Mehebbet kömek istemeyi qerara alır.

Onların içerisinde en böyük gemide Zenginlik olub!
Mehebbet: Zenginlik, meni de yanında apara bilersen?
Zenginlik: Yox seni yanımda apara bilmerem. Çünki, gemimde çoxlu qızıl, gümüş var! Sene yer yoxdu.
Hemin vaxt Ümidin çox gözel bir gemisi var imiş.
Mehebbet: Ümid, bes sen nece? meni özünle apara bilersen?
Ümid: Men sene heç cür kömek ede bilmerem çünki, men getmirem! men axırda ölmek isteyirem ve bu adada qalıram!

Keder: o an mehebbete en yaxın olan duyğu olmuş.
Mehebbet: Keder sende mene kömek etmeyeceksen? Sende meni öz yanına gelmeye qoymayacaqsan? Menide aparmayacaqsan? Meni göz göre-göre bu adada yalnız buraxıb olmeyimi isteyeceksen?
Keder Of, Mehebbet: o qeder kederlenmişem ki, o qeder derdlenmişem ki, senin elinden, yalnız qalmaq isteyirem.
Bu an Mehebbetin yanından Sevinc tez-tez qaçaraq keçmiş. Ancaq ne qeder Sevincli olubmuş ki, heç Mehebbetin onu çağırdığını, ondan kömek istediyini eşitmemiş.

Birden kimse Mehebbeti seslemiş: Gel Mehebbet! Seni yanıma alacam... Bu Mehebbetden çox-çox yaşda böyük olan birisiymiş. Mehebbet bu vaxt özünü o qeder şanslı, o qeder sevincli hiss edibmiş ki, heç onu sesleyenin onu xilas edenin, onu yanında aparanın kim olduğunu soruşmağı yadından çıxartmış! Köhne adadan qurtlub yeni bir adaya çatanda Mehebbet adada düşmüş, ancaq onu getiren ise öz gemisi ile yoluna davam etmiş. Mehebbet Bilikden onu getirenin, onun xilaskarının kim olduğunu soruşmuş. Bilik ona, O Zaman idi deyerek cavab vermiş.
Mehebbet: Bilik, Zaman mene niye kömek elesin ki?
Bilik gülerek

[1] 2 >>