Dörd yanın bomboşdu ağ varaq kimi,
özünden savayı kimin var daha?
Çerpeleng uçuran bir uşaq kimi
... bagla ümidini göyde Allaha.
Ümid sapdan nazik... Soruşma, kimdi
bu sapla Allaha seni bağlayan?
Belke Allahın da sensen ümidi,
sensen göy üzünde onu saxlayan.
Uzaqdan uzanır şeytan barmağı,
uzanır o sapı qırmaqdan ötrü.
Allahın qulusan, qoru Allahı,
qoru özünü de Allahdan ötrü.
Deyirsen, neyleyim, azalıb gücüm,
ne çoxdu Allaha qebir qazanlar.
İlahi, ne çoxdu sene and içib
meni söye-söye daşa basanlar.
Bir qarış tertemiz göyün qalmayıb,
ha göye baxıram, görmürem seni.
Daha yorulmuşam, heyim qalmayıb,
neyleyim, saxlaya bilmirem seni.
Qollarım keyiyir, quruyur, Allah,
ellerim üzülür bu çerpelengden.
Bu sapı boynuma dolayım, Allah,
qoy asım özümü bu çerpelengden.
Küsmerem ölüm de olsa qismetim,
qulun haqqi nedi payından küse?
Bes bu sap elimde niye titredi,
ilahi, eşitdin meni belke sen?!.
Ne yaxşı, gün çıxdı, açıldı baxtım,
gördün öz qulunu gözünle, Allah.
Bir boy da ucaldın, bir boy da qalxdın,
meni de qaldırdın özünle, Allah.
Uçuruq, göy üzü yene tertemiz,
dünyaya "elvida" deyib gedirik.
Gedirik, ilahi, bu dünyanı biz
Allahsız, Şairsiz qoyub gedirik...
