Şairem, çünki vezifem budur eşar yazım,
Gördüyüm nikü bedi eyleyim izhar, yazım,
Günü parlaq, günüzü ağ, geceni ta yazım,
Pisi pis, eyrini eyri, düzü hemvar yazım,
Niye bes boyle bereldirsen, a qare, gözünü?
Yoxsa bu ayinede eyri görürsen özünü?!
Şere meşğul ederik xatiri-qemmayilimi,
Qoyuram qenşerine kağızımı, çernelimi,
Gelirem yazmağa bir kelme, - tutarsan elimi,
Qorxuram, ya ne üçün, - çünki kesirsen dilimi!
Ey eceb, men ki, sedaqet yolunu azmayıram,
Hele gördüklerimin dördde birin yazmayıram!
Hele men dördde birin yazmayıram, karına bax,
Üstüme günde söyürsen bu qeder, arına bax,
Özün insaf ele, efkarına, etvarına bax!
Istemirsen yazam? Öz eybli kirdarına bax!
Kişi, sen eybini qan, menle ebes ceng eleme!
Özünü, hem meni bu barede dilteng eleme!
Görür erbabı-qelem qayeyi-amalınızı,
Menden artıq yaza bilmekde iken halınızı, -
Yazmır onlar dexi on dördde bir efalınızı,
Özünüzsüz olara yazdıran ehvalınızı…
Yoxsa bu eybden alemde müberradır olar,
Boyle alçaq yazıdan min kere eladır olar!
Nece men dördde birin yazmağa eymen deyilem,
Qorxur on dördde birin yazmağa hem ehli-qelem;
Sen eger söz veresen: “Qorxma, qıl ehvalı reqem”,
Vazi-halın yazılarsa zili-zilu bemi bem,
Ele bir hale düşerse ki, tükün biz-biz olar,
Eynine geymeye şey tapmasan, astar üz olar!
