Semada dünyanı yaşayarken sonsuz azadlığımla birlikde,heyatı axtarırdım ne olduğunu bile bilmeden... Bir su damlasıydım, güneşin işıqlarında renglerle oynayan, qaranlıqlarda ulduzlarla danışan...

Xoşbextdim külekle birlikde maviliye sovrularken, xoşbextdim quşlarla qanad çırparken, xoşbextdim göyqurşağı olub rengleri saçarken...

İlişmişken bir buludun arxasına,görerdim yaşayanları yer üzünde... Hamısı zamanla qaçar kimi, hemişe bir şeylerin arxasında... Bezen bir quşun qanadına qarışar, uçardım onunla, küleye qarşı qışqırıqlarla birlikde...

Heyatı soruşardım quşlara, nedir deye? Azadlıq deyerdiler mene... Göylerde azadca qanad çırpa bilmek, küleye baş qaldırmaq. Amma yağış yağdığında azadlıqları elinden alınar, ağırlaşan qanadları daha çox çırpına bilmezdi damlalar qarşısında... Sığınarken bir qayaya, azadlıqlarını teslim ederdiler yağışa, sessizce...

Qarışdım bir gün yağış damlalarının arasına, gücü hiss ede bilmek üçün... Torpağa qarışmaq istedim, çoxalmaq istedim, azğın bir çay olub axmaq istedim, deniz olmaq istedim, heyatı tapmaq istedim, heyat olmaq istedim... Terk etdim semanı güneşe vida ede bilmeden... Altımda getdikce böyüyen yer üzü meni özüne doğru süretle çekerken daha da böyüdüm, çoxaldım. Qaçmağa başladım bir an evvel torpağa qovuşa bilmek üçün. Heyatı hiss ede bilmek üçün... Heyat ola bilmek üçün...

Torpağa ilk toxunuş, ilk sarılış... İsti idi torpaq, semanın ola bilmediyi qeder... Meni qucaqladı şefqetle, meni içine aldı sevgiyle... Sevdim OnU... Sevirem dedim yaşamağı SeNinle birlikde... Torpağın derinliklerinde, qaranlıq istiliklerde etibarı hiss etdim... Zaman keçdikce böyüdüm, çoxaldım... Yerimde dayana bilmez hala geldim...

Güneş üçün darıxdım... Ulduzlara salam demek istedim.... Terk etdim torpağı. İstiliyini, şefqetini. Bir seher çiçekler açarken semanı gördüm yeniden... Ele mavi, ele serhedsiz, ele azad...

Axdım, getdikce böyüyerek... Meni qucaqlayan torpağa toxunaraq axdım... Hara getdiyimi bile bilmeden... Yalnız

[1] 2 3 >>