Zamanın ucsuz-bucaqsız boşluğundayıq hamımız. Zaman keçdikce sovruluruq payız yarpaqları kimi. Arxamızda yalnız yarpağı tökülmüş bir ağac buraxırıq. Amma bu ağac qorxmadan bir sonrakı baharı gözleye bilir. Bilir, çünki yeni yarpaqları cücerecek.
Keçmişde buraxdıqları ağrı vermir ona. Ya yarpağın buraxdıqları… Yarpağın buraxdığı yalnız bir payız ve xatirelerdir. ''Sadece'' eslinde kiçik hesab etmemek gerek, bizim de sabah ne olacağımız belli deyil!
Bezen de heyatın baharında kiçik bir uşağın gelib yarpaq qoparmasıyla ayrılırıq budaqlarımızdan. Heyat bir ağac, biz ise bu ağacın yarpaqları - tökülürük yavaş yavaş… Bezen ümid külekleri sovurur, bezen sevincimizi yağış alıb aparır, bezen xışıltısıyla zamanın derinliklerinde itir yarpaqlar. Zaman keçdiyi her yeri öpür. Yaşlı bir qadının üzündeki xettleri, ömürünün yarısını işlemekle keçirmiş bir adamın döyenek tutmuş ellerini, saçlarını sovura-sovura geden bir qızın saçlarını… Ve yarpaqları…
Bezen de zaman keçdiyi her şeyi kederlendirir. Uşaqları kederlendir meselen, çox sevimli zamana göre en sevdikleri paltarları kiçilmekle. Anaları kederlendirer, böyütdükleri uşaqlarını uzaqlara gönderdikleri üçün. Ataları da kederlendirer, qum saatları tez boşaldığı üçün. Yarpaqları da kederlendirer zaman, çünki payız tez gelmişdir.
Yarpaqların her biri ayrı istiqameti gösterir. Kimi sevgi uğruna tökülmüş, kimi payız uğruna, kimi baharda bir kiçik uşağın xatirine… Amma hamısı da zamanın derinliklerine basdırılmışdır.
Budaqlarımızdan qopmağı düşünmemeye çalışsaq da her yarpaq kimi biz de yaşayacağıq payızı. Kim bilir neyin uğruna ayrılacağıq budaqlarımızdan: sevgi, xoşbextlik, hüzn, ayrılıq…
