söhbetimiz olub. Onu başa salmışam ki, men biterefem ve heç bir partiyanın üzvü olmaq fikrinde deyilem.
O vaxt çox adam narazıydı, hetta o qeder ağını çıxartmışdılar ki, bu mesele − işçilerin kütlevi şekilde YAP-a keçir-dilmesi xarici radio-stansiyaların da müzakire obyektine çev-
rilmişdi.Diger partiyaların üzvlerine tezyiq gösterib, onlarıYAP-a keçmeye mecbur eleye bilmeyende kompromisse gedir “yaxşı, eybi yoxdu, öz partiyandan çıxma, amma bizim par-
tiyaya da üzv yazıl”, deyirdiler. AXCP, Müsavat ve s. partiyaların üzvleri işden çıxarılmasınlar deye, YAP-a da üzv yazı-
lır, her iki partiyanın üzvlük biletini gezdirirdiler. Partiyaya
qebul meselesi iclaslarda müzakire olunurdu, görürdün, iki-üç
adam yuyulmamış qaşıq kimi, ortaya düşüb “bilirsiniz, mesle-
hetdi ki, hamılıqla YAP-a keçek. Bele lazımdı...”, deyir, hamı-
nın adından danışırdılar. Camaat da qorxusundan dinib-danış-
mırdı. Amma ne qeder çetin olsa da, men iclasda söz alıb, öz
fikrimi bildirdim: “Hansı partiyanın üzvi olub-olmamaq her
kesin şexsi işidi. Camaatı kütlevi şekilde, nece deyerler, “op-tom” partiyaya keçirmek düz deyil.”
İclasdan sonra reisle tekbetek söhbetimiz oldu:
– Bu iş direktorun şexsi gösterişidi, men ona hesabat vermeliyem, – reis dedi. – Bir özün fikirleş, men indi gedim
ona nece deyim ki, filankes partiyaya keçmir? Senin üçün de
yaxşı deyil, direktor ne fikirleşer? Mene de nöqsandı ki, iş-çilerimin hamısı YAP-a keçmeyib.
Uzun çek-çevirden sonra men öz biteref mövqeyimi saxlaya bildim. Teze direktor gelenden sonra yene tezyiqler başlayıb.
İndiki söhbete gelince, bilirem ki, bu partiya fealı ele adamdı, ağzımdan ne çıxıbsa,
hamısını olduğu kimi, bir az da üstüne qoyub, öz elaveleriyle birlikde yuxarılara çatdıracaq ve aydın
meseledir ki, buna göre mene “sağ ol” demeyecekler. İlk ağlıma gelen o oldu ki, “ateşkes” razılığı pozulacaq,
direktor yene öz “tula”larını üstüme qısqırıb, imkan vermeyecek sakit oturub, işimle meşqul olum.

<< 1 ... 19 20 [21]