yaş cari oldu ve dedi:
- Ay canım, bele de zarafat olarmı? Bir-iki defe zarafat etdin, kifayetdir.
Bütün dünyanı menim başıma deng etmisen. Men bedbextden ne isteyirsen? Seni and verirem balalarının canına, atanın goruna, bir yerde yediyimiz duz-çöreye. Daha menden el çek.
Qoy rahat gora baş aparım.
Mahmud bey söz verdi ki, bundan sonra onunla işi olmasın.
Ancaq dedi:
- Sen buradan gedende dedin: ne bilirsen ele! Men de bildiyimi eledim.
Elimin suyunu sene gösterdim. Bundan sonra and olsun oğlumun canına, çeşmek sözünü dilime de getirmerem.
Gel öpüşek, barışaq.
Mahmud bey ve Ehmed bey qucaqlaşıb öpüşdüler ve eyleşib bir yerde nahar etdiler.
Ehmed bey getdi.
Mahmud bey, doğrudur, bu günden ondan el çekdi, daha çeşmek sifarişini ona etmirdi. Amma bu ehvalat cemi şehere yayılmışdı. Dükanlarda, bazarda, yığıncaqlarda ancaq Mahmud bey ile Ehmed beyin çeşmek ehvalatından başqa bir söhbet yox idi.
Ehmed bey bundan da dilteng olub hemişelik xanenişin olub altı-yeddi sene evinden çıxmadı. Şeherde bele danışırdılar ki, Ehmed bey xebti-dimağ1olub. Doğrudur, bunu öz ailesinden sivay gören yox idi, amma hamı bunu doğru bilirdi.
Axır günler, Ehmed bey evinin üstünde çekilen selat, onun vefat xeberini şeher ehline yetirdi.
Camaat her yerden deste-deste onun teşyii-cenazesi üçün cem oldular.
Ehmed beyin neşinin üstünde hamıdan çox ağlayan ve “qardaş vay” – deyib başına döyen Mahmud bey idi.
Dostunun defni üçün hetta Mahmud bey yüz manat da para verdi.

<< 1 ... 3 4 [5]