hemçinin,Bakıya, hemçinin.
Axır labüdd qalıb baş götürüb Türküstana qaçır. Burada iki il qalır. Daha Türküstanda onu dindiren olmur. İkiilden sonra yene qayıdır Qafqaza, şehere getmeyib, Aclar kendine gedib Abbas beyin evine düşür.
Qış gecelerinin birinde Ehmed bey ve Abbas bey buxarı kenarında eyleşib turac kebabı yedikleri halda, görürler qapı açıldı.
Bir nefer başı, gözü sarıqlı girdi içeri. Bu adam başlığını başından açınca tanınmır.
Sifeti açılanda görürler ki, bu, sövdeger Meşedi Dadaşın qardaşı Elekberdir.
Elekber herçi isteyir salam versin, soyuqdan dili tutulduğundan bacarmır.
Ev sahibi qalxıb tez onun qolundan tutub, getirib buxarının qırağında eyleşdirir.
Bir azdan sonra Elekberin dili açılır. Ev sahibi soruşur:
- Ay Elekber, bu qiyametde ne düşübdür sene bir bele yol at sürüb gelmisen? Xeyirdirmi?

Elekber dili gücle söz tutaraq, ancaq bu cavabı vere bilir:
- Çe... çe... çe... çeşmek!
Bu keyfiyyet Ehmed beyi bilmerre haletinden çıxardır.
Qalxır, başlayır otaqda o baş-bu başa getmeye:
- Rehmetlik oğlu! Zarafat bir gün olar, bir ay olar, bir il olar. Tiflise qaçdım, olmadı, Türküstana qaçdım, olmadı... Men başımı götürüb dünyadan da ki, qaça bilmerem.
- Elekber, qadan alım, Mahmud beyi tanıyırsan. Budur iki ilden artıqdır, menimle bir çeşmek zarafatını başlayıb, sabah bu soyuğa baxmayaraq birbaşa gederem şehere, özü ile görüşüb bu meseleni qurtararam.
Elekber heç vede inanmazdı ki, Mahmud bey kimi bir möhterem adam, bu qışın qiyamet gününde ona on-on beş verst yol at çapdırsın; nedir, menim Ehmed beyle zarafatım var.
Yeqin etdi ki, heqiqet Ehmed bey onun çeşmeyini götürübdür ve indi de ki, şehere gedir.
Yeqin hesablaşar.
Seher Ehmed bey çay içib şehere revan oldu.
Mahmud bey günorta, nahar etdiyi zaman bir de gördü ki, Ehmed bey qapıdan girdi.
Onun qabağına gedib hemişeki kimi başladı çırtıq vurub, atılıb oynamağa, amma gördü ki, Ehmed bey donmuş adam tek durub, bunun hereketine cavab vermir.
Birden Ehmed beyin gözünden

<< 1 2 3 [4] 5 >>