Çeşmek
Ebdürrehimbey Haqverdiyev

Şeherimizde meşhur advokat Mahmud bey ehli-kef ve ehli-damaq bir vücud idi.
Ehaliden, her üreyi darıxan, isteyende ki, bir qeder kefi açılsın, gederdi Mahmud beyin söhbetine ve heqiqet onun yanında eyleşenler iki-üç saat dünyada qeydini yadından çıxarardı.
Mahmud beyin menzilinde letifeler danışıb gülmekden sivay bir iş olmazdı.
Şeherin cemi zeriflerinin yığıncağı Mahmud beyin menzili idi.
Bunu da qeyd etmeliyem ki, iş vaxtında her bir kenar söhbeti atıb ciddi işe meşğul olardı.
Şeherin en qabil advokatlarından sayılardı.
Mahmud bey kitaba ve qezete aşiq bir adam idi. Çox gözel bir kitabxanası var idi ve Rusiyada çıxan qezetlerin zübdelerine hemişelik abuneçi idi.
Her vaxt gelse idin, masasının üstünü qezetlerle dolu görerdin.
Dost, aşnalar çox vaxt onun yanına xüsusen qezet oxumağa gederdiler.
Mahmud beyin eziz dostlarından Mirze Ehmed, bir gün eyleşib, gözünde Mahmud beyin çeşmeyi, bir-iki saat qezet oxuyandan sonra durub xudahafiz edib gedir.
Ehmed bey gedenden sonra, Mahmud bey çeşmeyi masanın üstünde görmeyib, güman edir ki, Ehmed bey çeşmeyi sehven özü ile aparmış ola.
O saat nökeri, Ehmed beyin dalınca çeşmeyi getirmek üçün qaçırdır.
Lakin nöker gedenden sonra, Mahmud bey qezetleri aralayıb çeşmeyi qezetlerin altından tapır.
Nöker gelib Ehmed beyin qapısını döyür, Ehmed bey çıxır:
- Qapı döyen, kimsen?
- Menem, Abbasqulu. Mahmud beyin nökeri.
- Ne var, Abbasqulu! Xeyirdirmi?
- Xeyir olmamış ne var. Beyin çeşmeyini götürmüşsünüz. Ağam deyirdi versin.
- Get ağana deyilen: qabaqca bir masasının üstünü axtarsın, sonra seni göndersin. Çıx get.
Mende çeşmek-filan yoxdur.
Nöker qayıdıb ehvalatı ağasına yetirir.
Mahmud bey herçend çeşmeyi tapmışdı, bununla bele, tefrih üçün dostu Ehmed beyi bir növ dilxor etmek fikrine düşür.
Pencerenin qabağında durub küçeye baxarken, gördü Ehmed beyin oğlu Mehdi gedir. O saat dayandırır:
- Mehdi, sen allah, eve çatan kimi atana deginen menim çeşmeyimi

[1] 2 3 ... 5 >>