pıqqıldayaraq, birden-bire, deli kimi gülmekden uğunub getdi.
Bayır terefden, heyetde pencerelerden biri zerble açıldı. Kimse acıqlı sesle bağırdı:
Bilmek olar orada ne baş verir? Saat dörde qalıb! Biabırçılıqdır, lenet şeytana!
Ancaq Appaşer dabanına tüpürüb, yel kimi aradan çıxmışdı.


Göresen, daha kime müraciet etmeli? Belke şeherin girişindeki San Kalisto kilsesinin
keşişine? Ölüm yatağında onun son dini ayinlerini icra etmiş köhne gimnaziya yoldaşı,
mehriban don Raymondoya?
Def ol, def ol, şeytan emeli! - deye möhterem keşiş onun yanına gelmiş skripkaçını
bu sözlerle qarşıladı.
Bu menem, don Raymondo, Appaşerem, yoxsa tanımadın?... Don Raymondo, icaze
ver burada senin yanında gizlenim. Bir azdan seher açılacaq. Heç kes mene sığınacaq
vermir. Dostlar üz dönderib. Belke, heç olmasa sen...
Men bile bilmirem sen kimsen - deye keşiş kederli sesle, ibareli bir terzde söyledi.
Belke sen iblissen, yainki duyğularımın mübhem görüntülerisen, bilmirem! Yox, eger
sen heqiqeten de Appaşersense, onda buyur, - bu menim yatağım, bu da sen, uzan,
dincel!..
Çox sağ ol, çox sağ ol don Raymondo, men bilirdim, bilirdim ki...
Sen heç teşvişe düşme - deye keşiş riyakar mehribanlıqla sözüne davam eledi, - heç
teşvişe düşme ki, menim adım artıq çoxdan yepiskopun qara defterindedir... Teşvişe
düşüb eleme ki, senin burada olmağın menim üçün son derece ağır hallarla neticelene
biler... Müxteseri, menim baremde narahat olma. Eger seni ona göre bura gönderiblerse
ki, menim evimi birdefelik yıxasan, onda neynek, - Tanrı özü bilen meslehetdir!.. Bura
bax, sen ne edirsen? Gedirsen, nedir?
Bax, ele buna göredir ki, xülyalar, - eger ne vaxtsa, hansısa talesiz bir varlıq yer üzünde
bir qeder yubanmağa seyle cehd edirse de, - bizimle qalmaq istemeyerek, baxımsız
evlerde, qedim qesrlerin xarabalıqlarında, meşelerin qoynunda itib-batmış kimsesiz
kilselerde, ya da tenha qayalarda gizlenirler ve deniz

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>