Nece? Nece dedin?
Blitsi deyirem, menim qoyun itimi. Sen ki, onu görmüsen... O ele hay-küy qaldırar
ki... Gözetçi derhal oyanar... sonra da, Allah bilir...
Demeli, heç mümkün deyil ki, men bir-neçe gün...
Ne? Bizde qalasan? Oh, ezizim Appaşer, elbette, elbette!... Tesevvür et ki, senin kimi
bir dost üçün ... Ancaq bağışla, bes itle ne edek?
Bu cür cavabdan Appaşer pert oldu. O, bu insanın yatmış hissiyyatını oyatmaq istedi:
Bir ay evvel orada, qebiristanlıqda üstümü torpaqla örtmezden evvel nitq söyleyerken
sen ağlayırdın, maestro, ağlayırdın... Xatırlayırsanmı? Ele bilirsen men senin
hıçqırıqlarını eşitmirdim?
Oh, menim ezizim, onu deme, onu deme... men burada (o, eli ile üreyini tutdu) ele bir
ağrı gezdirirem ki.... Aman Allah, deyesen Blitsdır!
Heqiqeten de qapının arxasından boğuq, tehdidedici bir mırıltı eşidildi.
Gözle, ezizim, birce deqiqe gözle, qoy bu dözülmez heyvanı bir qeder sakitleşdirim,
sonra ... Birce deqiqe ezizim, birce deqiqe.
O, ilan kimi celd içeri sivişerek, qapını arxasınca bağlayıb, siyirmeni möhkem-möhkem
yerine oturtdu. Aralığa sakitlik çökdü.
Appaşer bir neçe deqiqe gözledi. Sonra pıçıltı ile Tamburlani, Tamburlani - deye
dostunu sesledi. O biri terefden hay veren olmadı. Onda Appaşer barmaqlarının ucu ile
qapını astaca tıqqıldatmağa başladı. Cavabı - tam sükut idi.
Gece tükenmek bilmirdi. Appaşer bextini yüngül exlaqlı, canıyanan bir qız olan,
defelerle vaxt keçirdiyi Cannanın yanında sınamaq istedi. Canna merkezden uzaqda,
kirayenişinlerle dolu köhne binadakı iki balaca otaqda qalırdı. Appaşer ora gelib çatanda
gece saat üçden keçmişdi. Bextinden adeten bütün bele qelebeliklerde olduğu kimi, küçe
qapısı bağlı deyildi. O, eziyyetle altıncı mertebeye qalxa bildi, - gezib- dolaşmaqdan artıq
amam elden düşmüşdü.
Qalereyada qatı qaranlıq olsa da, o, giriş qapısını tapmaqda ele bir çetinlik çekmedi.
Qapını astaca döydü. İçeriden heyat elameti gelene qeder

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>