Appaşer dayanmışdı.
Ancaq o, nedense, eynile evvelki Appaşere benzemirdi, cizgilerindeki dağınıq
görüntülerden o, indi sanki bir qeder daha az maddi nezere çarpırdı. Bu xülya idimi?
Deyesen, hele yox. Deyesen, hele o, bizim materiya adlandırdığımız varlıqdan tam azad
olmamışdı. Yox, bu xülya idi, ancaq maddiliyinin qalıqlarını özünde saxlamış bir xülya
idi. O, adeti üzre boz kostyum geymiş, mavi zolaqlı köyneyinin üstünden qırmızı-göy
rengli qalstuk bağlamışdı, ikielli yapışdığı biçimsiz fetr şlyapasını esebi halda ele hey
ezib, bürüşdürürdü (sözsüz ki, xeyali kostyum, xeyali qalstuk ve sair ve ilaxır).
Torti hissiyyata qapılan adamlardan deyildi. Qetiyyen. Ancaq hetta o da nefes çeke
bilmeden, yerindece quruyub qaldı. Zarafat gelmesin, iyirmi gün evvel öz elleri ile son
menziline yola saldığı neçe illerin en eziz dostu indi onun evinde, düz qarşısında
dayanmışdı!
Amedeo!- deye zavallı Appaşer sanki yaranmış gerginliyi bir qeder zeifletmekden
ötrü gülümseyerek dillendi.
Bu sensen? Sen - burada? - deye Torti az qala tene ile ucadan soruşdu, çünki
keçirdiyi ziddiyyetli ve anlaşılmaz duyğular indi bir anın içinde, kim bilir nedense, onda
yalnız çılğın qezeb hissi oyatmışdı. Meger itirdiyi dostunu yeniden görmek imkanı ona
intehasız bir teselli getirmemeliydimi? Meger bele bir görüşden ötrü Torti bütün
milyonlarından memnuniyyetle keçmezdimi? Elbette, o bunu düşünmeden ederdi. Her
şeyi qurban vererdi. Bes ele ise indi o, neden bele bir sevinc hissini duymurdu? Hele
üstelik, bu etinasız esebileşme ne demek idi? Demeli bele çıxır ki, bu qeder heyecandan,
bu qeder göz yaşlarından, hadisenin melum şertiliklerine riayet olunması ile bağlı bir bele
narahatçılıqdan sonra indi her şeyi yeniden başlamaq? Bu ayrılıq günleri erzinde onun
dostuna beslediyi duyğular ehtiyatı sona qeder tükenmiş, zerre qeder de qalmamışdı.
He, görürsen de... menem- deye Appaşer şlyapasının kenarlarını daha da berkden
ezib, bürüşdürerek

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>