Genc bir adam öz bölgesinde çox tanınan bir müdrikin yanına getdi. Derdi bir az ferqli idi. Genc yaşında hemişe müveffeqiyyet qazanmışdı. Atasından götürdüyü kiçik işi süretle böyütmüş, zengin olmuşdu. Etrafındakı her kes ona hörmet gösterirdi.
Düşmeni yox idi. Evlilikleri müveffeqiyyetli olmuş, çox genc yaşlarda başlayaraq bir neçe defe ata olmuşdu. Ve genc adamın derdi de bundan sonra başlayırdı. Bu qeder erken müveffeqiyyet, sayılıb hörmet edilmek üzünden bütün etrafındakı insanları «kiçik» görmeye başlamışdı.
Genc adam üçün "ehemiyyetli" heç bir iş, heç bir insan, heç bir veziyyet qalmamışdı. Heç bir danışığı bir neçe deqiqeden çox dinleye bilmir, oxumağa başladığı her şeyi bir neçe deqiqe içinde elinden buraxırdı.
Müdrik adam genc adamı uzun uzun dinledi. Genc adam danışdıqca danışdı. Sonra da müdrik adam soruşdu: «Ederken zövq aldığın, her şeyden daha çox maraqlanacağın heç bir şey yoxmu?»
Genc adam bir müddet düşündü ve cavab verdi: "Şahmat..." dedi, «Amma şahmatı da çox yaxşı oynadığım üçün reqib tapa bilmirem.».
Müdrik adam «Gözel» dedi, «Burada bir şagirdim var, o da yaxşı şahmat oynayır.» Şagirdini çağırdı, şahmat masası quruldu. Genc adam ve şagird qarşılıqlı oturdular. Müdrik adam birden «Bir deqiqe» dedi, «Bu şahmat qarşılaşması bir az ferqli olacaq. İtiren, başını da itirecek. İtirenin başını men öz elimle, öz xencerimle keseceyem. qebulmu?» Şagirdi «beli efendim» deyince genc adam da daha zeif bir sesle «razıyam» dedi.
Oyun başladı. «Her şeyi en yaxşı eden», «Her şeyde en müveffeqiyyetli» genc adam muncuq muncuq terleyirdi. Etdiyi her hücum müdrikin şagirdi terefinden ustaca sovuşdurulurdu. Genc adam terlemeye davam edirdi. Bir müddet sonra müdafie üsulları zeiflemeye başladı. Şagird usta hücumlarla genc adamı sıxışdırmışdı.
Genc adam bir an müdrik adama baxdı. Gözleri qorxu dolu idi. Müdrik adam o an, bir el zerbesiyle şahmat masasını aşırtdı: «Tamam bitdi! Heç kimin başı kesilmeyecek!» Genc adam önüne baxırdı.
Müdrik adam

[1] 2 >>