VAZGEÇİŞ
Bir aynaya bakar gibi bakıyorum sana. Gözlerim dolu dolu... Uzun uzun seyre dalıyorum kendimi senin gözlerinde. Ben miyim bu? O hep neşeli,çocuksu,hiç birşeyi ciddiye almayan,dalga geçen, gamsız kız nerede? Hepsini sana gelirken bıraktım... İnanmıyorum diye yırtındığım aşka koşarken bıraktım... Sende bıraktım benliğimi... Acının ne demek olduğunu öğrendim, sevmenin ne demek olduğunu,ne kadar itersen it ters tepki verip daha çok birleşmenin, karasızlık okyanusunda çırpınmanın ne olduğunu öğrendim; senden öğrendim.Şimdi senden aldıklarımla başladığım yere dönüyorum daha büyümüş olarak. Fakat hani o arkama dönmeden yürümenin zorluğu yok mu!!! Bana sabırı, dayanmayı da öğrettin.Bu sayede başarıyorum işte geri dönmemeyi. Vazgecemiyorum ama öyleymiş gibi görünüyorum. Şimdi anladın mı seni bırakıp giderken içimin ne çok yandığını? Sana taştanmış gibi gelen kalbimin altında yatan sevgimi,onu senden saklamayı nasıl başardığımı şimdi anladın mı? Takındığım tavrın gerçeği gizlemek için yüzüme geçirdiğim bir maske olduğunun farkına vardın mı? Artık sorgulamazsın işte hiç sevmedimi beni diye . Biliyorsun artık bu vazgeçişin aslında ölüme başlangıç olduğunu...
