ölümsüz aşkım
çok düşündüm kararsızım bunu yazmakta ama yazıcam yıkılışımı hepiniz görün ben delidolu 17 yaşında bir kızdım hiçbişeyi kafasına takmayan biriydim ve en önemlisi aşka inanmazdım ama aşk geldi beni buldu
Her günkü gibi yine msn mi açmiş yazışıyordum aniden biri ekledi kimsin dedim ben ömer dedi neyse tanıştık çok farklıydı kimseye benzemiyodu sonra denizliden kalkıp bursaya geldi beni görmek için ve buluştuk herşey çok güzeldi ve ben herşeyi mafettim onu öbür çıktıklarımdan zannettim ve takmadım ve ayrıldık deli olmuştum aglamaktan gözlerim şişmiş insan içine çıkamıyordum barışmamız için bi imkan yoktu ona ulaşamıyordum hattını kırmış msnsini iptal ettirmişti tek çarem unutmaktı ve unuttum yada unutmuşum zannetmişim aradan 11 ay geçti ve bigün beni aradı şok olmuştum ne yapacagımı şaşırdım benden sonra mutlu olamadıgını söyledi ve kaçalım dedi herşeyi ailemi dostlaımı göz önüne alıp kaçtım hayatımın en büyük yanlışını yapmıştım 1-2 ay cicim yılları geçirdik bu aradada annemler herkes deli gibi beni arıyolardı tabi benm aşktan gözüm kör olmuştu ömerle ev tuttuk bi sabah iş aramaya çıktı ve gelmedi allaha isyan ediodum ne oldu die sonra hastaneden aradılar cep telefonundan nomu almışlar bana ömere araba çarptını ve malesef kaybettiklerini sölemişlerdi inanamadım herşey bitmişti hayatım bitmişti aileme dönemezdim artık ömerde yoktu gece yaarılarına kadar mezarlıkta bekliodum kendimi öldürmek istedim ve 4. kattan aşagı attım gözlerimi açtıımda ailem yanımdaydı ayaklarım kırılmıştı ve kaburgalarım çatlamişti ve şuan aradan tam 1 buçuk yıl geçti ama hala ne kimsenin yüzüne bakabiliyorum nede ömeri unutabiliyorum ailenize sakın sırt çevirmeyin ne olursa olsun hep onlar yanınızda aşk bile ölüyorr...hani bazen aglamak istersinizde aglayamazsınızya bazende aglamamak için çırpınırsınız işte o durumda tek sıgınacagınız yer aileniz unutmayın
