YaLnızKız

Genç Bir Kzın Hikayesi

Yalnızdı hep,onca insan arasında yalnızdı.Hani dersin ya;"Bağırsam soluksuz kalana dek,yine de hiçkimse duymaz çığlıklarımı." işte o da aynısını hissediyordu,bağırsada hiçkimse duymayacaktı,kimse dönüp bakmayacaktı bile...
Hiçbirzaman adam yerine konulmadı o,hiçkimse gelipte onun fikrini sormadı birkez bile.İçine kapanıktı ama kimse sormadı bu dalgın bakışlarını,susuşlarının sebebibini hiçkimse sormadı.
Hiç derdi yok muydu bu kızın,vardı tabii..Ama hiçkimseye anlatmadı,hiçkimseyle dertleşmedi,Söylese ne olacaktı ki hiçkimse duymayacaktı zaten.Kendisiyle konuşurdu,tanıdıktı bu ses,içini rahatlatıyordu bazen...
Sessizliği severdi aslında,yalnız kalıp sadece kendisini dinlemeyi,bazen de korkuyordu ölüm sesssizliği zannederdi ve yine yalnız ölmekten çok korkuyordu,hani biri olsaydı yanında konuşmasa da yalnız değildi ya yeterdi derdi hep.
Sorunlarıyla tek başına yüzleşmek,dertlerine kendisi çözüm bulmak olgunlaştırmıştı onu.İçinde tek korkusu vardı "keşke" demek,hiç sevmezdi bu kelimeyi,hiç sevmezdi pişmanlığı ve bu kelimede pişmanlığın sembolüydü ona göre....
Aşık olmak nedir bilmezmiş meğer üniversite'ye başladığı ilk gün anladı bunu genç kız.Onu ilk görüşte kalbi acıdı sanki,hani yerinden çıkacakmış gibi...Günler geçti,aylar geçti sevgisi hep arttı gün geçtikçe daha çok seviyordu onu.Hergün okula giderken topluyordu cesaretini gidip söyleyecekti onu nekadar çok sevdiğini,ne kaybederdi ki en azından içinde kalmayacaktı belki de ilk defa içindekilerini anlattığı için kazanacaktı hep böyle derdi de giderdi okula ama onu görünce çekinir utanırdı.Arkadaşlıkları vardı işte bunu kaybetmek istemiyordu,onu çok seviyordu ama söyleyemiyordu.
Arkadaşlığına güvendiği ve sevdiği çocukla da ortak olan arkadaşları vardı.Bu meseleyi en azından ona açabilirdi,belki de akıl verir yol gösterirdi.Dostum derdi ona,içindeki yangını dost bildiğine anlatmaması zaten yeterince zordu. Herzamanki gibi gezerken yine yollarda,açıldı genç kız

[1] 2 3 >>