Bir zaman çox zengin bir adam, uşaqlarına bele vesiyyet eder:
- "Men ölüb yuyununca, bu köhne corablarımı ayağıma keçirin, men bunlarla basdırılmaq isteyirem."
Vaxt saat gelir bu zengin vefat eder.
Cenaze yıxandıqdan sonra oğulları corabları al/götürüb getirerler:
Atamızın vesiyyeti var, bu köhne corabları ona geydireceyik. deyerler.
Cenazeni yuyan müellim efendi bunu qetiyyen qebul etmez.
Bu sefer müftiye çıxarlar. O da Dinimizde bele bir şey yox. deyib redd eder.
İster istemez, atalarının vesiyyetinden imtina etmek mecburiyyetinde qalarlar. Cenazeni defn edib qebirden evlerine dönünce qonşularından biri elinde bir mektubla gelir :
- "Atanız çox evveller bu mektubu, mene vererek, menim cenazem basdırılıb oğullarım eve dönünce özlerine ver demişdi." deyer.
Mektubu açıb oxuyunca, atalarının en son ibretli dersini bu ifadelerle verdiyini görerler:
- "Övladlarım, işde gördünüz; köhne corablarımı bele qebirime apara bilmedim. Ağılınızı başınıza alınıq. Ne edeceksinizse heyatda edib o biri aleme gönderin. Aldanmaqda fayda yox."
