eve döncektik. geldi Beyazıt otobüsü bn acaba dedim içimden ve muavin koltuğuna baktım kalbim sanki yerinden fırlıycaktı oydu işte yine oooo o da çok şaşırmıştı beliydi yine parayı uzatırken gülümsyerek aldı elimden.bn arkadaşıma en arkaya oturalım dedim ama arkadaşım beni kolumdan çekerek muavin koltuğunun 2 sıra arkasına oturtuverdi bir ara kafamı otobüsün ön camına doğru kaldırdım yukarı kısmında bir ayna vardı ve bana bakıp gülümsüyordu aynadan beni izliyordu yüzüm kızarmıştı gidene kaadr ordan bakıyordu 4. durağa geldiğimizde birden o aynayı göremedim şaşırmış aynayı arıyordum durağın önünde kapı açıldığında aynanın kapının üstünde olduğunu gördüm halime gülesim geldi  gözlerine kısarak (yani etkilemeye çalışarak) bana bakıyordu hafif gülümsemeler kaçamak bakışmalar derken eve yaklaşmış olduğumu fark ettim ineceğim için ayğa kalkıp kapıya doğru yürüdüm birden gözleriyle hesap soruyor gibime geldi”şimdi iniyormusun”diye sorguluyordu gözleri iniyordum
dışarı doğru bakıp gözlerimi ayırdım ondan sonra onu görmek iç kafamı çevirdiğimde yerinde yoktu otobüs durdu hiç isteemesmde durdu iniyordum işte …. Kafamı son bir ümitle çevirerek koltuğuna baktım ön kapıda aykata bekliyordu elinde bi kağıt vardı bn inerke kağıdı almamı işaret etti oysaki bn hızlı adımlaral otobüsten inmiş kaldırıma çıkmış ilerliyordum geri dönemezdim kağıdı atıp içeri girdi ve otobüs hızla uzklaştı dönüp kağıda alıp almamk konusunda kararsız kaldım ama geri dönmedim
sonra ne mi oldu şimdi hepiniz onu bir daha gördüğümü zannediyorunuzdur ama hayır onu o günden sonra hiç görmedim
şimdi ne mi yapıyorum bindiğim her iett otobüsünde yada önümden geçen her iett otobüsünün muavin koltuğuna bakıp onu görmeyi ist,iyorum ama bi daha hiç göremeyeceğim sanırım şimdi o kağıdı almadığım için o kadar pişmanımki kendimi hep kırlangıçın aşkı masalındaki adama benzetirim pencermeden kovaladığım kırlangıç bir daha asla gelmiycek sanırım AMA BN HEP BİR ÜMİTLE BEKLİYCEMMMMMMMMMM

<< 1 2 [3]