Düşmeni üçün dostunu danlayan
Abdullah b. Mübarek Hezretleri bir vaxt döyüşe qatılmışdı. Döyüşde qarşısına çox çetinli bir düşmen esgeri çıxmışdı. Bu düşmen esgeri ile uzun bir mübarizeye girişer. Bire-bir bu döyüş o qeder sürer ki, vaxt namazı girmiş ve keçmek üzredir. İbnü'l-Mübarek Hezretleri düşmenine deyer ki:
- Bu qeder zamandır vuruşuruq, bir-birimize üstünlük temin ede bilmedik, menim namaz vaxtım girdi ve de keçmek üzredir. İcaze ver, men namazımı edim, sonra vuruşmağa davam edek." Düşmeni bu teklifi qebul eder ve İbnü'l-Mübarek Hezretleri namaza durar. Namazı bitib vuruşmağa başlayacaqları sırada bu sefer de düşmenden bir teklif gelir:
- Sen ibadetini etdin, mene de icaze ver, men de bütlerime lazımlı tezimde olum." Düşmen sinesinde saxladığı kiçik bir bütü çıxarıb yere qoyar, qarşısına keçib qiyam eder. Sonra da qarşısına keçib oturar. İbnü'l-Mübarek Hezretleri düşmeninin büte tezim etdiyini görünce içinden deyer ki: "İşde düşmeni tam öldürecek zaman." Yerinden qalxar ve elinde qılınc, düşmenin başına tikiler. Tam qılıncı endireceyi zaman:
"Ehdinde dayan, şübhe yox ki verilen sözün mesuliyyeti vardır." (İsra, 17/34) deye bir ses eşider. Bu sesi eşitmesi ile birlikde ağlamaya başlar. Düşmen, başını qaldırıb baxdığında, İbnü'l-Mübarek'in elinde qılıncla ağladığını görer. Düşmen soruşar:
- Ne edirsen? Sene ne oldu?" İbnü'l-Mübarek düşündüklerini izah etdikden sonra bele dedi ki:
- Senin üzünden bizi danladılar." Düşmen bu veziyyetden çox duyğulanmışdır. Deyer ki:
- Düşmeni üçün dostunu danlayan bele bir Allaha baş qaldırmaq ve qarşı gelmek doğru bir hereket deyil." Ardından vuruşmağı buraxaraq Müselman olar ve möminlerin safına keçdi.
