Okuduktan Sonra Yakın

Tırnaklarımla dudaklarım arasındaki eflatundan koyulaşan mor renginin ahengini, hangi ressam tablosunda sergileyebildi; hangi sözle anlatabildi bu rengin gizemini Sonra bedenimi ligime ligime eden zamanın aynalarla olan anlaşmasını izledim sessizce, tüm kanımım boşalıp ta tekrar yerine konuluşunu, ruhumun bedenime gelip gitmesini.

Zifiri karanlıkta yüzümde gördüğüm iki mor halka, bir çingenenin koluna taktığı bilezik, iri iki küpe, ışığın içinde oynaşan toz zerreciklerinin yansıttıkları renklerle boyadım eski resmini, her şey bir simidin susam taneleri gibiydi başta, giden umurumda olmadı ama kalanlar yetti. Birleştirdim her birinin gözlerinin rengini şarap kadehinden yapılmış kırık paletimde, karanlığı çizdim uçsuz bucaksız aydınlığa. Ama hiçbirinin gözleri siyah değildi. Soydum yalnızlığı çırılçıplak geçirdim karşıma, utandı bakamadı gözlerime.
Yapamadım resmini. Sardım şefkatle örttüm üzerini. Uyuduk tek kişilik iskemlemde. Bir cümle beynimde yankılanıyor aklıma sen geldiğinde “şarabı ağzından içmek istiyorum” çünkü bu aşktan da üstün...

Sana sıradan aşk masalları anlatmak, Mozart’a notaları tanıtmak, Picasso’ya renkleri anlatmak gibi. Farklıyım bunu artık iyice anladım. Zaten sana aşık olmak için farklı bir insan olmak gerekmez mi? Dinlediğim her melodide gözlerin geliyor aklıma. Ha ağladı ha ağlayacak gibi bakan, her sözünde başının yana çevrilişi, sana her bakışımda gözlerinin sığınacak delik araması, heyecanlanman geliyor aklıma...

İşte kanımla hazırladığım benden bir parça sana. Bu yaşadıkça ben de yaşayacağım. Atsan da yaksan da bu bir lanet gibi yaşayacak asırların silinmiş izlerinde. Bir gün gelecek tüm kanımı boşaltıp senin heykelini yapacağım. Sana verdiğim her şeyde kendi kanım olacak. Baktığın biblonun renginde, taktığın kolyenin alçısının içinde, bir bakirenin saf kanı gibi değerli, bir erkek bebeğin sünnetinin artığı gibi kutsal, yerde kalmış kan gibi önemli, mezarda toprağa yayılıp kaybolan kan gibi belki

[1] 2 >>