Etrafinda seni basa dusen olmamagi her seyden umidini kesmeye getirir
Çox böyük bir ağacın yüksek budaqlarının birinde, yarpaqların arasında bir zeytun denesi varmış. Minicik, qapqara bir zeytun denesi. Bu zeytun o qeder gözelmiş ki, etrafını qucaqlayan yarpaqlar onu seyr etmeye doya bilmezlermiş. Bir külek esse üşümesin deye derhal etrafını saral, onu rahat etdire bilmek üçün ellerinden geleni ederlermiş. İsti yaz günlerinde ise, zeytun denesi yene onu çox seven yarpaqların kölgesine sığınarmış. Susadığı zaman, etrafındakı yarpaqlar yağışlardan yığdıqları damlacıqları öz elleriyle ona
İçirerlermiş.
Aylar, iller bele keçmiş. Diger ağaclar hemişe onu daşıyan ağacı qısqanmış dayanmış. O kiçik zeytunun bedbextliyini görmeden.
Zeytunun tekliyini, her şeyini paylaşdığı yarpaqlar bele anlamamış. Onlar, isteye bileceyi her şeyi özüne verdiklerini düşünürlermiş. Zeytun ise yarpaqlardan gizlenib saatlarla ağlayırmış hemişe. Geceleri semaya baxıb ulduzların bir-birine göz qırpmalarını seyr edirmiş. Ve onlardan biri olmağı xeyal edirmiş. Seher olduğunda ise, başını semadan endirib, yarpaqların arasında ulduzlar qeder gözel bir zeytun göre bileremmi deye axtarılıb dayanırmış.
İller keçmiş. Amma tek bir zeytun denesi bele göre bilmemiş. Ve bir seher, artıq axtarmaqdan imtina etmiş. Özünü tutan o incecik sapını buraxmış. Yere düşdüyünde son bir defe semaya baxmış ve sonra yene son defe gözlerini yummuş...Yalniz sevgi olmadiqda ne qeder elave sevgi olursa olsun bezen insani bele heyata umudsiz edir................
