Insanin dunya da iz qoyub gedeceyi yalniz sevgisi olacaq
Bir gun bir balaca qız, anasıyla gederken birden dayandı. Yağış damlacıqlarıya islanan gözlüyünü çıxardaraq baxdığı şey, atasıyla birlikde velosipedde geden bir başqa qız uşağı idi.arxa terefindeki döşek üzerine oturan qız, düşmemek üçün atasına möhkem-möhkem sarılmış ve soyuqdan qizaran yanaqlarını onun küreyine söykemişdi. Adamın herdenbir dönerek söylediyi sözler, kiçik qızı güldürürdü.
Sekideki qız velosipedin arxasından baxarken, anası veziyyeti ferq edib:
-Evdekiler çatmırmış kimi gözün hele velosipedlerde. Amma eger beyendinse, atan ondan da alar.
Kiçik qız, yumşaq bir sesle:
-Velosiped deyil qıza baxmışdım, dedi. Atası o veziyyetde bele özüyle söhbet edir de…
Anası, kiçik qızı eşitmemiş kimi idi. Onun kürklerle çevrili şapkasını düzelderken:
-Yoldaşların, bu havada bele mektebe gederek gelir, dedi. Halbuki atan, işe gederken de olsa, bir neçe deqiqesini ayırıb seni mersedesiyle getirir.
Qızın gözü yene velosipedde idi. Qadın lağ bir ifadeyle:
-İstesen atan da seni velosipedle getirsin, deye davam etdi. Ne de gözel yaraşar, ele deyilmi?
Kiçik qız, inci deneleri kimi süzülen gözyaşlarını anasından saxlamağa çalışarken:
-Çox isteyerdim, deye cavab verdi. Belke de elelikle, atama sarılardım…
