HASTALIK AŞKI AĞLATIRSA...

Çok seviyorlardı birbirlerini. Hani havayla ateş gibi. Günler mutlu mesut geçiyordu, aşkın verdiği ümitlerle birlikte. Yine buluşacaklardı, bu bahar günü aşk bir başka yaşanırdı zaten. Kız, en cıvıltılı kşiliğini takınmıştı üstüne en güzel elbisesiyle birlikte. Oğlan, en doğal haliyle koşacaktı yine aşkına. Bu sevgi, aşk öyle büyülüyordu ki onları, dünya ayaklarının yerden kesildiği yerin adı oluyordu genç aşıkların. Kız, bir taksi çevirdi, taksicinin -Nereye? sorusuna -Aşkım,dünyam, sevgilime:) diyecek oldu ama bir tebessüm etti kendi kendine ve sustu. Oğlansa çoktan varmıştı buluşulacak olan, kutsadığı, aşkla ruhunu bulduğu aynı zamanda; aşkla erirken ruhunu kaybettiği mekana; küçük, sade bir o kadar da şık kafeye. Oğlan görülebilecek bir yerde oturup beklemeye koyulmuşken kız taksiden indi ve yürekten, derin bir gülümsemeyle aşkına doğru yürümeye başladı. Sarıldılar, oğlan kızın elini tuttu sıkıca çok özlemişti çünkü. Bazen aşklarını dilleriyle anlattılar bazense; gözleriyle. Biraz zaman geçti, kız karnında fena bir ağrı duydu ve buluşmalarını bu olay noktaladı. Kısa bir süre sonra oğlan kıza ulaşmak istedi fakat hiçbir şekilde ulaşamadı. Kız sevgilisinin kendisine ulaşmasını engelliyordu. Oğlan, aradan bir zaman geçtikten sonra artık ulaşamayacağını anladı ve ümidini kesti aşkından. Düşüncesine göre kız onu unutmuştu belli ki, ısrarın ne faydası olurdu ki. Oğlan, unutamıyordu işte, ne yapsa olmuyordu, psikiyatriste gidiyordu, antidepresanlar kullanıyordu. Aldığı antidepresanlar bir günlük de olsa, acısını azaltıyordu. Zaman çabuk geçiyordu, oğlan tedavi görmeye devam etti, bitikliğine rağmen hiç pes etmedi ve depresyondan kurtuldu. Artık oturup mantıklı düşünebiliyordu, ne yarası kalmıştı ne de acısı artık düze çıkmıştı artık mutluydu ve aklına bir alıntı söz geliyordu sık sık: "Mutluluğun tek yolu, iradeniz dışındaki şeylere üzülmekten vazgeçmektir." Heralde yaşamak buydu, herşeyden el etek çektiği günlere inat; herşeyle meşgul

[1] 2 >>