Hamımız heyatımızda çetinlikler yaşayırıq mütleq. Ağrılar, derdler, bedbextlikler, ümidsizlikler. Bunlar heyatın gerçekleridir. Sevgi ağrısıdır belke insana en çox en çox acı çekdire bilen. Heyatın ne qeder boş olduğunun düşünüldüyü anlar vardır. Onlardan birisindesen. Gedib deniz sahilinde bezen denizi izleyirsen. Bir parça dinclik tapmaq xeyalıyla baxırsan sonsuz maviliye. Heyatda yapışacaq bir şeyler axtarırsan. Yapışmaq mecburiyyetindesen, heyata davam etmek ve sırf bezilerinin inadına mecburen de olsa gülümsemelisen. Günler keçer, sıradan, adi günler... Sonra biri çıxar qarşına. Gözleri en parlaq ulduzdan bele daha parlaq gelir size . Bezen ehemiyyet vermezsen bu veziyyete evvel, çünki belke de her hansı biridir. Heyatına girib çıxmış yüzlerle insandan yalnız biri. Yolda görüb davam etdiyin insanlardan biri. Deyeri sıfırdır senin üçün ilk başda. Sonra tanımaya başlarsan, tanıdıqca sevmeye. Bir verdiş tutar seni, penceleriyle sıxar üreyini. Qopa bilmezsen. Danışdıqca daha çox sıxar üreyini o penceler. Ürek artıq partlayacaq nöqteye gelmişdir. Amma kimseye de izah ede bilmezsen. Ne anana, ne atana, ne de en yaxın dostuna. Her hansı biri kimi tanıdarsan onu etrafındakılara. Qarşındakına bele söyleye bilmezsen deyerini. Baha biçile bilmez olmuşdur artıq senin üçün. Onsuz keçen beş deqiqe, ömründen iller aparar. O da senin kimi zenn edersen. '' O da menim kimi sevir '' deyersen içden içe. Belece davam eder günler. O artıq senin bir parçan olmuşdur. Yatarsan ağlında o, qalxarsan yene ağlında o. Yuxularında bele onunlasan, onun yanındasan. Onun xeyalıyla keçer deqiqeler, saniyeler amma bir an gelir.....
O geder. Getdiyi zaman ne qeder çox şey apardığının ferqinde deyil. Üreyinden bir parça aparar gedişiyle birlikde. Min parçaya bölünmüşdür üreyin, bedenin, beynin artıq. Elinden gelen her şeyi edersen bu gedişden sonra. Unutmaq üçün. Silmek üçün. Sile bilmezsen. Şekilinin qarşısına oturub deqiqelerle danışarsan, suallar verersen Ona. Saatlar evvel seninle nefes

[1] 2 >>