ömrü yandırdı. Senin ve menim ömrümü..Menim ömrümü kül etdi hetta
dedin...Gözlerin dolmuşdu, başını yere dikmişdin, yumruqların bir-birine sıxılmışdı. Seni bele görmek mene dünyanın en dehşetli ölümünü görmekden daha ağır idi. Titrek sesin geldi yene:
-Olanları bilirsen. Borclu sayırdım özümü sene. Mene göre xoşbextliyini itiren insandan ayrı xoşbext olmağa haqq tanımırdım özüme. Her şeyden imtina etdim. İndi yene inad edirsen..
Ne deyeceyimi bilmirdim. İki misranı xatırladım hemin vaxt. Hemin misraları ki, senden mene kiçicik bir kağız qalmışdı xatire olaraq. Öten xoşbext günlerimizden birince ilk defe küçede yan-yana addımlayanda elimi tutmuşdun, sonra qefilden buraxıb menden kağız qelem almışdın, orda xeyallarımızdan qaynaqlanan gerçeye çevrileceyini deqiq bildiyimiz ( yaman da deqiq bildik, felek biz plan quranda yaman gülürmüş bize ürek dolusu) zarafatla yan-yana “Beyin imzası, Gelinin imzası” yazmışdın ve ikimizde o kağıza imza atmışdıq. Sonra hemin o dehşetli gün anlayanda ki, sen ebedilik menim deyilsen daha o kağızın ardına hardansa ağlıma gelen iki setir yazmışdım :
“Taledenmi küsek biz...?
Talesiz arzudanmı?”
İndi o misraları xatırlayırdım. Gözlerime baxırdın sevgi dolu yalvarışla.. Bütün hisslerimi üreyimde boğmalıydım. Buna gücüm çatmalı idi.
-ÜMİDLERİNİ ARZULARIMIN YANINDA BASDIR!!!!- deyib ardıma da baxmadan addımladım.
Senli her deqiqem möcüze dolu olmuşdu. En sonuncu deqiqe olan bu deqiqe de adetine xilaf çıxmadı. Küçede tanımadığımız bir göy qapının önünde rastlaşmışdıq seninle. Senden uzaqlaşmaq üçün ilk addımımı atanda göy qapılı heyetden bir mahnı sedası yayılırdı...

“Açılmır seher...
Sensiz ömür bir keder...
Eşqim...”

<< 1 [2]