yox idi. Hem de gülmürdü.
— Gül-mürdü.
— He. Ana uşağa baxanda hemişe gülür. Bax bele gülür.
Yene her ikisi güldü. Vasif İlkinin kefini azacıq da olsa düzeltmişdi. Her ikisi de bu gün gelenlerin menfi xüsusiyyetlerini deyib, özlerine teselli verirdiler. Vasif yenede ananın nece olduğunu tesvir edirdi. Eslinde öz anasını tesvir edirdi. Buraya terk edilende 3 yaşı var idi. Yaddaşında anasının siması uzun saçlı, gülümseyen ve yanağında xal olan qadın idi.
— O gelse sen onu tanıyacaqsan?
— Elbetdeki, özü de o bizim ikimizide aparacaq burdan.
— Bes ne vaxt gelecek?
— Bilmirem. Amma gelecek. Bax o qapıdan girecek.
Her ikisi çöldeki, qapıya baxırdılar. İlkin artıq ağlamırdı. Eksine heyecanlı idi. Ne de olsa qelbinde ümid doğmuşdu. Uzun saçlı, yanağında xalı, gülen ana bir gün bu qapıdan girecekdi...

<< 1 [2]