Bir ümid (tesirli ve ibretamiz hekaye)

Sakit ve hüzünlü bir gece. Sessizlikdir. Bütün uşaqlar öz yataqlarında uzanıb yatır. Bir balaca oğlandan başqa. Gecenin hüzünlü olmasının sebebkarı. İçini çeke- çeke ağlayır. Elini ağzına tutub ki, sesini eşidib oyanmasınlar. Göz yaşları kipriklerinden damla- damla axırdı. O qeder ağlamışdı ki, gözleri ve yanaqları qızarmışdı.Yastığını qucağına alıb berk- berk qucaqlamışdı. Başını sığallayacaq bir el, onu bağrına basacaq bir qucaq bele yox idi. Gözlerini çöldeki qapıdan çekmirdi. Ele bil kimise gözleyirdi. Kimse her an qapını aça bilerdi.
Ayın işığı otağa dolmuşdu. Balaca ne qeder sessiz olmağa çalışsa da yenede hıçqırıq sesi otaqda aydın eşidilirdi. Uşaqlardan biri başını qaldırıb onu pencerenin yanında ağlayan gördü. Eyni yaşda olardılar. Adyalını götürüb onun yanına getdi. Yarısını onun çiynine yarısını da öz çiynine atdı. Balaca elleri ile onun gözlerini sildi ve yanağından öpdü. «Ağlama İlkin. Seni de bir gün aparacaqlar. Heç menim onlardan xoşum gelmedi. Onlar sene yaxşı baxmayacaqdılar. Hem sen getseydin men tek qalacam axı.» İlkin dostuna baxdı. Onu berk berk qucaqladı. Hüzünlü gecede iki balaca dost bir-birilerini qucaqlayıb ağlayırdılar. İlkine en çox tesir eden 7 yaşında olmağına baxmayaraq ona «Böyüyüb. Bize belesi lazım deyil, balaca uşaq isteyirik. » sözü oldu. Axı o hele balaca idi, ana quzusu idi. Üreyindeki ümidi qırdılar. Düşünürdü ki, eger böyüyübse onu heç kim heç vaxt övladlığa götürmeyecek.
— İlkin ağlama. Gel gedek yataq.
— Yyoxx iss-temirr-em
— Yaxşı onda ağlama.
— Ya-xşı.
— Kefini pozma. Sene bir sirr deyim amma heç kime deme. O gelen eslinde ana deyildi.
— Nece? Axı dedi- ler ki, biri-mizin an- ası olacaq.
— Yox. Men bilirem ana nece olur.
— Nee-ce olur?
— Bax ana çoooox gözel olur. Uzun saçları olur. Üzünde de xalı olur.
— Xa-lı?
— He xal. Bax burda.
Her ikisi gülüşdüler.
— Bes se ne bilirsen ki, o ana deyil? Axı o da gözel idi.
— Nolsun amma saçı uzun deyil idi. Yanağında da xalı

[1] 2 >>