bütün heyati menafeyimizin özümüzden başqasının ixtiyarına köçürülmesi, şexsi heyatımızın merkezinin özünün yerdeyişmesi kimi ehemiyyet kesb edir. Sevgi ölümden ve ölüm qorxusundan daha güclüdür. Yalnız onunla, onun sayesinde heyat mövcud olur ve hereket edir. Torpağın altına aparan yolda insanın eses emeli çalışmaqdır. Çalışmaq, ireliye baxmaq, yaratmaq... En böyük heqiqet emekdir. Yaratmaq ölümü öldürmek demekdir. Esil sevinc zehmetden sonrakı istirahetdir. Bes bu vaxtı melum olmayan yolculuqda insanın en çox arzuladığı xoşbextlik nedir? Her kesin öz xoşbextlik qavramı var. Menim fikrimce xoşbextlik çetin, mübarizeli heyat yolunda arada dayanıb rahatca sineye çekilen nefesdir. Bu barede danışanda meşhur fransız filosofu Alber Kamyunun “Sizif” haqqında esatiri yadıma düşür. “Allahlar Sizifi neheng bir daşı gece-gündüz dağ başına qaldırmağa mehkum etdiler. Daş ise her defe ordan tezden aşağı diyirlenirdi. Allahlar ebes yere bu cezanı seçmemkişdiler. Bilirdiler ki bu heç vaxt qurtarmayan ve heç bir semeresi olmayan bir işden ağır ceza olmaz. Gelin Sizifi düşünek. Neheng daşı yerinden terpetmek üçün son hedde qeder gerilmiş ezeleler, daşı yuxarı qaldırmaq ve tezeden onunla birge aşağı yuvarlanmaq ve yüz defe döne-döne bu işi tekrar etmek..... Men bu adamın ağır, nizamlı addımlarla öz bitib-tükenmeyen ezablarına doğru nece addımladığını görürem. Eger o her defe öz meqsedine çatacağına ümid etmeseydi, onun eziyyeti de bu qeder sonsuz olmazdı. Ele zirveye her defe çatmağın özü onu xoşbext etmek üçün kifayetdir. Ve sonda.... Son ele son haqqındadır. Yeni...Ölüm. Dede Qorqud onu bize bele tanıtdı: “ Gelimli-gedimli dünya, bir ucu ölümlü dünya. Ondan qorxmaq lazım deyil. Yoxsa yaşamağa deymez. Amma... "Göyde ol, yerde ol ferqi yox bunun Torpaqsan, yene de torpaqdır sonun."

<< 1 [2]