eziyyet çeken insanı daha insanperver biri kimi qeleme versek, belke de yanılmarlq. Çünki, başqa bir canlını bu sual heç vaxt düşündürmemişdir. Hetta qeti suretde demek olar ki, bu sual bizim insanlığımızı meydana çıxarır.

Bele ki, müeyyen yaş dövrlerine tesadüf eden hadiseler, meselen insanın yaxın qohumunu itirmesi, ağır yaşam terzi, bir sıra uğursuzluqlar, işsizlik, aileden ve sevgiden mehrum olma ve sair bu kimi faktlar insanda “heyatın menası” anlayışının itmesine getirib çıxarır.

Heyatdakı bütün çetinlikleri aradan qaldırmaq qeyri mümkündür ve biz heyatın menasını itirmiş bütün insanlara ayrı-ayrılıqda kömek ede bilmerik. Yeni bizim, meselen her hansı bir işsizi ve ya sevgilisi terefinden aldadılmış bir neferi axtarmamız vacib deyildir. Biz sadece hemin insanları inandırmalıyıq ki, heyat bütün çetinliklere ve zorakılıqlara baxmayaraq çox gözeldir, bunun üçün ümüdsüzlüye qapılmağa deymez. Sadece olaraq insan bu vezıyyetden çıxmaq isteyirse qarşısına her hansı bir meqsed qoymalı ve onun heyata keçmesi üçün var gücü ile çalışmalıdır. Mehz bu zaman atrıq insan heyatın menasını anlamağa başlayacaq. Heqiqeten de, heyat çetinleşdikce onun menası daha da derinleşir ve heyat bir o qeder de gözelleşir. Sonda Nisşenin düşündüren kelamlarından birini qeyd etmek isteyirem: “Eger insan bilse ki, ne üçün ona yaşamaq lazımdır, onda o her bir hadise üçün müeyyen qerar çıxara bilecekdir”.

<< 1 [2]