Dünyanın fani cazibedarlığı bizi aldatmasın

İnsan ömrünün orta hesabla 60-70 il olduğunu ferz edek. İndi öz yaşımızı düşünek: orta hesabla ömür yaşının neçe ilini yaşamışıq?
Yeqin ki, ömrümüzün en azı 20 ilini geride qoymuşuq. Demeli, bundan sonra 40-50 illik ömrümüz qalıb, 3-5 il ya bundan az, ya da bundan çox yaşamaq imkanımız var. Demeli, istenilen halda ömür fanidir ve bir gün bitecek. Geldiyimiz kimi gedeceyik. “Hansı ailede dünyaya gelmek isteyirsen? Oğlan, yoxsa qız olmaq isteyirsen? Dünyanın harasında doğulmaq isterdin?” sualları verilmedi her hal da bize. Vaxtımız çatanda da “Ölmek isteyirsenmi? Ne vaxt ölmek isteyirsen?” kimi suallar verilmeyecek bize. Kimimiz avtomobil qezasında, kimimiz gece yatarken, kimimiz infarktdan, kimimiz de başqa sebebden dünyamızı deyişeceyik. Dünyaya geldiyimiz gün bilinmediyi kimi, dünyadan köçeceyimiz gün de bilinmir. Bu iki “bilinmezlik” arasındakı vaxt bizim heyatımız ve ömrümüzdür. Onu nece yaşamaq bizim elimizdedir.
Bir gün gelmişik, bir gün gedeceyik
Dünyaya savaşmaq üçün gönderildik: nefsimize qarşı mübarize aparmalıyıq; pis işlere, haqsızlıqlara qarşı savaşmalıyıq. İrademizin gücü ile nefsimizi divara qısmalıyıq. İnsanıq, ağlımız var, düşüne bilirik. Bu dünyanın dolub-boşalan bir mehmanxana olduğunu görürük, görmeliyik de. Dünyanın ve dünyada bizim yaradılış qayemizi anlamağa çalışırıq. Özümüze “Kimem men? Haradan gelib, hara gedirem?” suallarını verib, cavab axtarırıq.
Bu sualların cavabını doğru tapmayanlar heyatını yanlış istiqametlendirirler, “dünya beşgünlükdür, ona göre de kefle yaşamaq lazımdır”, - deyib heyatlarını menasız eyş-işretlere, haram şeylere serf edirler.
Dünyada her cür iş başımıza gelir, “menim heç bir derdim, problemim yoxdur” deyen bir neferle bele rastlaşmırıq. Demeli, dünyanın hikmeti budur, hamımızın derdi-seri olmalıdır. Başımıza gelen her müsibet bizim üçün bir imtahandır. Madam ki, bu dünyada müsibetlerden qaçmaq mümkün deyil, onda heyatın reallığının bu olduğunu qebul

[1] 2 >>