Bir gün, çelimsiz, kiçik bir qız uşağı küçenin küncüne oturmuş yemek, pul, ya da ala bileceyi her hansı bir şey üçün dilenirdi. Üzerinde cırıq,deşik geyimler, üzü gözü çirk içinde, perişan bir halı vardı.
Qız dilenerken, küçeden genc, varlı ve yaraşıqlı bir adam keçirdi. Qızın dilenmeyini hiss etmişdi, amma bildirmemek üçün dönüb ikinci defe baxmadı. Böyük ve lüks evine, xoşbext ve rahat ailesinin yanına geldiyinde, çox gözel hazırlanmış axşam süfresi onu gözleyirdi. Lakin az sonra düşünceleri tekrar o kasıb qıza ilişdi. Duyğuları bir şeylere etiraz edirdi.
Sonra asan yolu seçdi ve etirazlarını Allah' a yöneltdi. Bele veziyyetlerin var olmasına icaze verdiyi üçün...
"Bele bir şeyin olmasına nece icaze verirsen? Niye o kiçik qıza kömek üçün bir şeyler etmirsen Allahım?" deye şikayetlendi içinden.
Sonra ruhunun derinliklerinden gelen bir cavab eşitdi:
"Etdim. Seni yaratdım!"
Quyuya salsan da, yaxşılığı bil...
Yene qayıdacaq, o iten deyil...!
Heç kesden yardım elinizi esirgemeyin. Çünki bir gün onun yerinde siz ola bilersiniz!
