Artıq oğlu böyümüşdü. Dörd yaşına az qalmışdı. İllerin nece süretle keçdiyine meettel qalmışdı. Axı, nece bele ola biler. Hele dörd il bundan evvel bu uşaq bu dünyada yox idi. İndi ise artıq böyüyüb, öz istekleri ve arzular var. Artıq heç ne tek ondan asılı deyil. İndi dünyaya gelişi ile onu dünyanın en xöşbext insanına çeviren bu kiçik varlıq mesum gözleri ile ona baxır:" Ana, anaaa, yaxşı da gel, öyret mene sürmeyi"- deye onu sesleyirdi. O, bu temiz, bulaq gözü kimi saf gözlere baxmaqdan doymazdı. Bu gözlerde ele bir istilik ve sevgi duyurdu ki, bunu heç bir söz ile izhar etmek mümkün deyildi. Oğlunun sesi onu xeyallardan, nostalji hisslerinden ayırdı:


— He, bu saat, balam. Amma bil, iki teker üstünde sürmek ele de asan deyil. Dörd teker deyil. Gerek ürekli ve cesaretle davranasan.


Oğlu velosiped sürmeyi gözel bacarırdı. Hele iki yaşı tamam olmamışdı ki, artıq özünden böyüklerden de yaxşı sürmeyi bilirdi. Bu bacarığına göre iki teker üzerinde sürmeyi oğluna öyretmek qerarına gelende ele de tereddüd etmedi. Oğlu da inadkar uşaq idi:


-Ana, men qeşeng sürecem, he, qorxmayacam he? Cavab ver de, düz deyirem?


Belece, ana- bala meşq etmeye başladılar. Evvel — evvel uşaq qorxurdu:


— Meni buraxma haa, velosipedi tut, buraxma, yıxılaram.


— Qorxutma özünü, özüne inan, axı demişdim sene, qorxmamalısan.


-Aaaaaa, yıxılıraaam, tut meni.


— Olmadı ki. Özünü qorxutma, sen bacararsan.


— İndi men yıxılsam, qan axar menden he? Sonra da men ölerem, bes senin oğlun kim olar?


Ana bu şantaja gülümsedi. Bu balaca indiden anasına tesir etmek isteyirdi. Hemişe birlikde televizor izleyende, reklam çarxlarında gösterilen cürbecür uşaq oyuncaq ve konfetlerini gördükde " Ana, ataya de, bundan alsın mene" — deyerdi, ana da tezlikle reklamların bitdiyini arzulayardı. Çünki gördüyü her bir şeye " Ataya deyersen alsın haa, yadından çıxmasın" — cümlesini eşitmeli olurdu. Seher yuxudan duran kimi " Dedin?" sualına cavab tapmaq lazım idi. «Ay bala,

[1] 2 3 >>